HEINEKEN MUSIC HALL, Amsterdam, Octavarium

Dream Theater speelde maar liefst twee avonden in de Heineken Music Hall, een van de mooiste concertzalen van Nederland. Dat moest gevierd worden en dat deed het Amerikaanse vijftal met verve. De eerste avond was het volle bak en speelden de heren een weliswaar harde, maar zeer wervelende set onderbroken door een pauze. Van elk album werd een nummer gespeeld en uiteraard kwam Octavarium ruimschoots aan bod. Zanger James LaBrie haalde niet elke noot, maar gitarist John Petrucci, drummer Mike Portnoy, toetsenman Jordan Rudess en bassist John Myung speelden fabelachtig. Rudess presenteerde ietwat langdradig zijn nieuwe speeltje, een  continuüm, een horizontaal scherm dat bij aanrakingn een bepaalde toon geeft, die varieert met de plek van aanraken. Met een setlist bestaande uit Root Of All Evil, Panic Attack, Another Won - een nummer afkomstig van de demo Majesty - A Fortune In Lies, Under A Glass Moon, Cought In The Web en een bloedstollend mooie versie van Peruvian Skies werd het eerste deel afgesloten met Home.

Via drie grote videoschermen waren naast de bandleden ook onder meer abstracte beelden en beelden uit de geschiedenis van de band te zien. Na de pauze volgden Glass Prison, This Dying Soul, Never Enough, Sacrified Sons en Octavarium. De toegiften bestonden uit As I Am en een compilatie van Pull Me Under en Metropolis. De tweede avond, die niet geheel was uitverkocht, duurde met twee keer 65 minuten iets korter en stond in het teken van een onbekend ‘classic album’. Na Root Of All Evil, volgden Afterlife, Just Let Me Breathe, Lie, Raise The Knife, These Walls, Never Enough en Endless Sacrifice.

Daarna volgde een pauze met fragmenten van - als ik het goed gehoord heb - Yes, Rush, Queensrÿche en Metallica, voordat duidelijk werd dat de symfoliefhebbers een ware traktatie zouden krijgen, namelijk een integrale versie van Dark Side Of The Moon van Pink Floyd! Compleet met gastvocaliste Theresa Thomason en saxofonist Mike Kidson werd het album magistraal uitgevoerd, hoewel het gitaargeluid mij wat te hard en te rauw klonk. Het album werd in de toegift gevolgd door het schitternde The Spirit Carries On met een massaal meebrullend publiek. Het optreden werd afgesloten met In The Name Of God. Wat een mooie avond met Pink Floyd te midden van zoveel ruigere nummers progmetalnummers? Wie had dat durven dromen? Welke band is in staat om avond aan avond verschillende setlists te spelen? Juist ja, eigenlijk weet ik geen andere act dan Dream Theater: ongeëvenaarde klasse!