HEINEKEN MUSIC HALL, Amsterdam

‘Wil je een pepermuntje?’, vroeg een oudere dame die op de stoel naast me zat vriendelijk. Nee, de plaats van handeling was niet de kerkbank, maar de Heineken Music Hall in Amsterdam. Het wachten was op The Moody Blues. De bezoekers vormden een mengeling van jongere ouderen en oudere jongeren die graag wat ouder waren geweest. Gelukkig is het nooit te laat om de muzikale geschiedenis te herontdekken. En als dat herontdekken gepaard gaat met het uitgesproken jeugdige enthousiasme van The Moody Blues, dan leeft het verleden meer dan ooit.

Justin Hayward, John Lodge en Graeme Edge trakteerden het publiek twee uur lang op een geraffineerde setlist met een mooie balans tussen rustig en uptempo werk. Tuesday Afternoon, Isn’t Live Strange, In Your Wildest Dreams: ze kwamen allemaal voorbij. Het zwaartepunt lag bij de grote successen uit de jaren zeventig, maar zo nu en dan maakte de band een uitstapje naar wat later werk. Het meest recente voorbeeld daarvan was een zeer fraaie uitvoering van December Snow. De band oogstte al voor de nogal vroege pauze een staande ovatie. Terecht, want gitarist Justin Hayward is een zanger met gouden stembanden. Met zijn bescheiden podiumopstelling wist hij de harten van het publiek feilloos te raken. Deze gereserveerde Engelsman lijkt maar niet ouder te worden.

Bassist-zanger John Lodge was in zijn presentatie wat extraverter. De setlist zorgde voor een eerlijke verdeling tussen beide boegbeelden en hield de toeschouwers van begin tot eind geboeid. Zoals je van de Heineken Music Hall mag verwachten waren het geluid en het licht subliem. Het perfect afgestelde geluid en de projecties van vallende bladeren en opvliegende vogels maakten het van War Of The Worlds afkomstige Forever Autumn adembenemend mooi. Natuurlijk is het vertrek van zanger-fluitist Ray Thomas een gemis voor de band, maar de band heeft in Norda Mullen een uitstekende vervangster voor de fluitpartijen gevonden. Het lange applaus na de geweldige uitvoering van Are You Sitting Comfortably zei genoeg.

Het was echter niet alleen Norda Mullen die de eer had. The Moody Blues en de 'gastmusici' lieten een enorme routine en ervaring horen. Inderdaad, ‘gastmusici’ tussen aanhalingstekens, want toetsenist Paul Bliss is alweer zo’n veertien jaar bij de band betrokken. Daarnaast klinken drummer Gorden Marshall, toetseniste en achtergrondzangeres Bernie Barlow en de reeds genoemde Norda Mullen overtuigend genoeg om als ervaren rotten in de band te worden ingelijfd. Tot de tweede helft van het concert leek het erop dat Graeme Edge vooral voor de gezelligheid naar Amsterdam was gekomen. Hij deed wel wat, maar liet het zwoegwerk graag over aan Gordon Marshall. Niemand rekende op enorme uitspattingen, tot hij achter zijn drumstel vandaan kwam om Higher And Higher aan te kondigen. Dit werd een onverwachts wild feestje waarvan de energie af spatte. In het daarop volgende nummer moest het maar weer eens gezegd worden: I'm Just A Singer In A Rock ’n Roll band. Uiteraard kon ook dit optreden niet zonder Nights In White Satin. Hoe de band dit duizendmaal gespeelde nummer nog altijd met zoveel gevoel kan brengen is een mirakel, maar Hayward en de zijnen deden het. Bijna nog bezielender klonk de toegift Question. Na de uitsmijter Ride My See-Saw zat het er op en kon Amsterdam terugkijken op een gedenkwaardige avond. Al zijn de bandleden al twintig jaar lang niet meer actief in de studio, in de Heineken Music Hall trakteerden zij hun publiek op een van de beste concerten van het jaar.