CULTUURPODIUM DE BOERDERIJ, Zoetermeer

Jarenlang was Valentine, de band rond Robby Valentine, onzichtbaar in eigen land. Na de eerste twee albums uit de jaren tachtig, werden in Japan diverse albums uitgebracht, terwijl de Nederlandse fans zich moesten behelpen. Daaraan is nu een eind aan gekomen. Valentine schittert opnieuw op de vaderlandse podia en met Androgenius heeft hij een ijzersterk visitekaartje afgeleverd, waaruit maar weer blijkt dat veel muziek tijdloos kan zijn. Veel van zijn oude nummers kregen op dit dubbelalbum nieuw elan en een frisser geluid en klinken daardoor beter dan ooit tevoren. Met de uitstekende muzikanten die hem terzijde staan waren de verwachtingen dan ook hoog gespannen voor dit cd-presentatie concert. Met de kort gekapte drummer André Borgman (ex-After Forever), de charmante en ook erg goede bassiste Lilo (ex-Cirrha Niva, DIAL), gitarist en violtarist Cyril Whistler en als achtergrondzanger en extra toetsenman Johan Willems, kon de avond op voorhand al niet stuk. Op het podium was het een drukte van belang met de speciale gasten Jeff Scott Soto, die net als Robby een grote Queen-fan is, Peter Stryker, Rob Winter, Marlies Schuitemaker en de danseressen van de Bobettes. Valentine had aan elke korte zijde van het podium een opstelling met keyboards, zodat hij niet alleen als frontman in het midden - al dan niet met gitaar - kon schitteren maar ook beurtelings links en rechts op zijn toetsen tekeer kon gaan.

De show mocht er inderdaad zijn. Zeer afwisselend flitsten uitstekende uitvoeringen van zowel oude als nieuwe nummers voorbij en vooral in de tweede helft kwamen de gasten beurtelings langs: Peter Stryker in Fear Of Heights en in Make Way (For The Messenger), Jeff Scott Soto in de Queen-klassieker Love Of My Life, beurtelings gezongen door Soto en Valentine, die het nummer op de piano begeleidde. Verder zong Soto nog No Turning Back, waarin ook Rob Winter, de huidige gitarist van Marco Borsato, van de partij was. Hij speelde vroeger in de band van Valentine.
In Save Myself en de eerste toegift A New World hotren we de zeer geëngageerde zangeres Marlies Schuitemaker, die alles leek te geven met tevens een verdienstelijke rol als een van de danseressen. Halverwege de show hanteerde Valentine de bas en mocht Lilo het bekende Abba-nummer S.O.S zingen, waarin Cyril Whistler een demonstratie gaf op de violtar. Die lijkt wat op een uitgeklede, elektrische viool maar het geluid heeft verrassend veel weg van een apart gitaargeluid. Het gevoelige en emotionele Dear Dad, een ode aan Valentines vader, werd indrukwekkend uitgevoerd. Het prachtige stukje klassiek pianospel tussendoor van de frêle en wat verlegen Valentine was evenzeer indrukwekkend. Met de kraker Rock Me Like A Hurricane in de tas kwam aan het eind van de avond Over And Over Again, een van zijn grootste hits voorbij met een mooie gitaarsolo van Rob Winter. Die laatste titel was ook mijn gevoel toen ik huiswaarts keerde: zo'n concert mag nog vaak herhaald worden! Fijn dat Valentine weer op de Nederlandse podia is teruggekeerd en nu is het wachten op echt nieuw studiowerk!