CULTUURPODIUM BOERDERIJ, Zoetermeer, support-act: TIMELOCK

Een speciaal avondje voor de fans om de teleurstelling van de steeds maar uitgestelde release van het nieuwe album Contagion - nu gepland op 27 januari 2003 - wat te verzachten en tevens voor dit selecte publiek de nieuwe plaat te presenteren. Dat was de gedachte van Arena om aan 'The Cry' van fanclub The Cage gehoor te geven. Zo’n driehonderd mensen waren naar Zoetermeer gekomen, dus het was gezellig druk in de zaal toen Timelock, ook akoestisch, stukken van zowel Louise Brooks als het nieuwe album Circle Of Deception begon te spelen. Zanger Ruud Stoker speelde - samen met Julian Driessen (keyboards), Bert de Bruijne (bas), Martin Hendriks (gitaar) en Rob Boshuijzen (percussie) - een aantal songs die prima in het gehoor lagen, maar die niet verrassend te noemen waren. Feit is wel, dat No Man’s Land, Road To Babylon, Comets Rising, Diffferent Light, The Killing en tot slot Louise Brooks Revisited de toets der kritiek ruimschoots konden doorstaan.

Tegen half tien was het tot trio gereduceerde Arena aan de beurt. Zanger Rob Sowden, ondersteund door gitarist John Mitchell en natuurlijk Clive Nolan op piano en een Roland A 90, brachten het publiek prima in de stemming met bekende nummers als Don’t Forget To Breathe en A State Of Grace, beide van The Visitor. Daarna volgden een zestal nummers van het voor de meesten onbekende nieuwe album, sober maar met gevoel en overtuiging uitgevoerd. Tijdens deze bijzonder positief ontvangen nieuwe songs gaf Nolan via een mini-prijsvraagje een viertal promo’s weg die met groot enthousiasme in ontvangst werden genomen. De set werd afgesloten met ouder werk: Crying For Help IV en Jericho beide van Songs From The Lions Cage en Butterfly Man, een track van Immortal?

Omdat Arena ook akoestisch weet te boeien werd luidkeels om ‘help me’ geroepen en tot besluit van dit concert werd Cry For Help VII uit volle borst meegezongen. Rond 22.30 uur was het drummer Mick Pointer die de nieuwe plaat aankondigde. De zeer stevige opening verbaasde menigeen, maar al snel kwamen de instemmende knikjes bij de wat meer herkenbare passages. Aangezien de plaat nog wel eens oversloeg, de geluidskwaliteit niet geweldig was te noemen en de promo reeds enkele malen mijn cd-speler onveilig had gemaakt, was rond de klok van elf uur tijd om weer twee uur terug te rijden naar huis in de wetenschap dat Arena een klasse-cd heeft gemaakt. De band wist dit nieuwe album ook moeiteloos in een akoestische versie te brengen. Ik denk dat Arena veel publiek zal trekken in de tour die voor april volgend jaar gepland staat. We kunnen bovendien vaststellen dat Arena nog steeds groeit en dat is voor ons genre een goede zaak!