XXX

We blijven dwepen met oude bands. Is dat een zwaktebod of zijn de nieuwe bands gewoon niet aansprekend genoeg? Als oudgediende neig ik naar het eerste. Wat John Wetton, Geoffrey Downes, Steve Howe en Carl Palmer dertig jaar na hun debuutalbum op XXX presenteren is uitermate degelijk. Het nieuwe is er wel af en je herkent duidelijk de wat popgerichte kant van Icon, maar de negen composities zitten voortreffelijk in elkaar. Wetton zingt een tikkeltje heser, maar wel goed en zuiver. Zijn pompende bas zorgt samen met het meer dan geroutineerde drumwerk van Palmer voor een solide en stuwende basis. Downes gebruikt veelvuldig zijn piano en orgel en weet de songs weer fantastisch aan te kleden. De rol van Howe is wat bescheiden; zijn bijdragen springen er niet echt uit, zijn maar uiteraard wel ruim voldoende. Een song als I Know How You Feel bevat wat meer gedurfd basspel van Wetton, mooie diepe synths en ontegenzeggelijk wat referenties aan Supertramp oude stijl. Openingstrack Tomorrow The World is een heerlijke uptempo meezinger en in het daaropvolgende Bury Me In Willow zingt Wetton zowel ingetogen als voor zijn doen gedurfd hoog. De melodielijnen in Face On The Bridge, dat tevens als single is uitgebracht, zijn o zo herkenbaar en het introotje van Downes is wonderschoon. Om de fans in Zuid-Europa een plezier te doen, hebben de heren ook een deuntje opgenomen met als titel Al Gatto Nero, waarin zowaar een paar woorden Italiaans in het refrein zijn verwerkt. Wetton zingt hierin middels een meerstemmig koortje een soort vraag- en antwoordspel dat wel grappig klinkt. Het gitaargeluid van de slaggitaar in Judas doet erg aan de periode Astra (1985) denken met zowaar een toetsensolootje van Downes. Nadat het album als zoete koek naar binnen is gegleden, komt als toetje nog het mooi uitgesponnen Ghost Of A Chance, waarmee het viertal hun status van supergroep bevestigt.

De muziek op XXX toont alle facetten van deze geweldige band en ook Howe is eindelijk eens goed te horen met zijn snerpende slidegitaar. Het prachtige artwork van Roger Dean lijkt net als bij Yes onlosmakelijk verbonden te zijn met Asia en zo hoort het ook. Niets nieuws dus, maar wel weer een puike cd met een schitterende cd-hoesje!