WELCOME BACK MY FRIENDS... (1974), heruitgave vinyl

Een opleving van de lp? Een commerciële poging van de platenmaatschappij? Wie zal het zeggen, maar feit is dat lp's vandaag de dag meer in de belangstelling staan dan pakweg een jaar of tien geleden. Voorzien van een werkelijk schitterende klaphoes, is zo'n 180-grams vinyl een juweeltje voor alle muziekliefhebbers, zeker als je iets in handen wilt hebben. Niet voor niets stelde Jean Michel Jarre dat de lp het summum is van het 'groeventijdperk' en dat de cd 'slechts' aan het begin staat van de ontwikkeling van digitaal gepresenteerde muziek. Wat mij betreft heeft hij gelijk. Keith Emerson en Greg Lake ontmoetten elkaar in 1969 toen ze respectievelijk in The Nice en King Crimson speelden. Ze besloten samen een band te beginnen; ze vonden in Carl Palmer de juiste slagwerker, die al bekendheid genoot door zijn deelname aan The Crazy World Of Arthur Brown en Atomic Rooster. Emerson, Lake & Palmer (ELP) brachten een unieke combinatie van klassieke muziek, rock, pop en hier en daar zelfs jazz. Emerson begon met piano en Hammond-orgel in The Nice maar de Moog en de synthesizers deden al in 1970 hun intrede bij ELP en brachten Emerson al snel de status van superster op het gebied van toetseninstrumenten met in zijn kielzog ene heer Rick Wakeman. De klassieke invloeden komen uiteraard vooral van Emerson die veelvuldig de composities van klassieke meesters gebruikte voor zijn muziek. De popsongs kwamen vooral van Greg Lake en het ondersteunende fenomenale, maar wel enigszins jazzy drumwerk completeerde het trio. Een kwalitatief verbluffend geluid knalt uit mijn boxen, zodat deze bijna veertig jaar oude muziek herleeft op een wel heel bijzondere wijze. De door Lake geproduceerde albums zijn schitterend opgepoetst, maar verhullen nu nog minder dan voorheen de talrijke technische foutjes in het toetsenspel van Emerson op de driedubbelaar Welcome Back My Friends. Ook is te horen dat Greg Lake ook toen al problemen had met de hoge noten, maar vanafTarkus bleek dat hij ook heel goed de elektrische gitaar wist te hanteren. Welcome Back My Friends klinkt heel fraai ondanks de beperkingen van de opnametechniek in die tijd. Goed te horen is dat een band als ELP tijdens liveshows durfde te experimenteren, te improviseren en men schroomden niet om andere uitvoeringen te presenteren dan op hun studioalbums. Zo ontstonden medleys, werden stukjes bestaande populaire muziek geïncorporeerd en blikt Lake met Epitaph nog even terug op zijn tijd bij King Crimson. Enerzijds klinkt een nummer als Take A Pebble live buitengewoon imposant met weergaloos flitsend pianospel van Emerson; anderzijds heb ik het altijd betreurd dat Lucky Man niet werd uitgevoerd met die goddelijke Moog-solo aan het einde. Dat de heren in bloedvorm waren, is echter op deze drie lp's overduidelijk. Dit album geldt als een van de representanten van het baanbrekende werk van beginjaren zeventig, waardoor de term progressieve rock mede door dit drietal werd gedefinieerd.