WE ARE THE OTHERS

Na diverse bezettingswisselingen is Delain inmiddels een gevestigde naam in de gothicrock, of liever gezegd: popmetal met frontvrouw. Toetsenman Martijn Westerholt zei ooit: "Delain maakt gewone popmuziek met een heavy arrangement." De band heeft een uitgebreide tournee achter de rug die hen onder meer in de VS, Mexico en Brazilië bracht. Twaalf nieuwe, in Zweden opgenomen songs van rond de vier minuten bevat het album We Are The Others.  Nu, dat is voortreffelijk gelukt, want het zijn bijzonder pakkende songs met aardige wendingen, een puike productie en een heerlijk vet gitaargeluid van nieuwe aanwinst Timo Somers. Live wordt de band overigens versterkt met Bas Maas (Doro, After Forever). De grootste verrassing voor mij is de zang van Charlotte Wessels die ik wel steeds aardig vond zingen, maar op dit album overtreft zij zichzelf. Ze zingt geweldig, met veel emotie en met veel meer durf en variatie dan op vorige albums. De arrangementen zijn orkestraler en geven de muziek meer diepgang. Waar Nightwish moest zoeken naar een goede balans tussen superbombast en de wat iele stem van Anette Olzon, daar heeft Delain absoluut de juiste formule gevonden en is de band klaar om bijvoorbeeld Within Temptation naar de kroon te steken. In Milk And Honey is de invloed van de synthipop uit de jaren tachtig duidelijk herkenbaar, maar het zwaar metalen gitaargeluid maakt het verschil. I Want You begint zeer subtiel met piano en zang; vervolgens hoor je loodzware, maar immer melodieuze riffs tussen de rustige coupletten door. Where Is The Blood is mijns inziens wat minder sterk; het is een duet van Charlotte Wessels met zanger Burton C. Bell (Fear Factory), maar dat heeft alles te maken met mijn afkeer van schreeuwen en grunten. Get The Devil Out Of Me is een stevige, maar frivole track die sterk aan Nightwish doet denken, terwijl er ook trekjes van Rammstein in zitten. Uit hetzelfde hout gesneden is Not Enough, waarmee het ruim drie kwartier durende album eindigt en waarin je zowaar Charlotte even als sopraan hoort.

Rekening houdend met het geringe progelement in de muziek op We Are The Others kom ik niet verder dan een 'tip', maar dit album zal zeker nog een flink aantal keren op mijn draaitafel belanden!