WALKING THROUGH WALLS

Het Amerikaanse kwartet Pravda komt komt uit Idaho. Walking Through Walls is het tweede album dat dateert uit 2006, maar inmiddels is bekend dat het nieuwe album Monophobic binnenkort zal verschijnen. Pravda bestaat uit Dave Thomas (drums), KC Thomsen (toetsen), Tom Svanoe (bas) en Chris Holman (gitaar). Als inspiratiebronnen noemen de heren onder meer Liquid Tension Experiment (LTE), Pink Floyd, Queensrÿche, Rush, Spock’s Beard en - hoe kan het ook anders - Dream Theater. Dit geheel instrumentale album is een lust voor het oor, laat ik dat maar meteen vaststellen. Behalve nummers die door de gehele band zijn opgenomen, zijn er ook nummers te vinden waarop alle instrumenten door één bandlid worden bespeeld. Na de LTE-achtige opening Edge Of Fire volgt bijvoorbeeld een meer Rush-getint nummer, waarop alle instrumenten door Thomas worden bespeeld. In Giving Chase hoor je uitsluitend (bas)gitaren en percussie uitgevoerd door Holman. Verder hoor je melodieuze rock met wat country-invloeden met voornamelijk akoestische gitaar. In Excursion ontmoet Spock’s Beard Dream Theater, terwijl er wat Santana-invloeden doorklinken in Lhasapsodic, vooral in de passages met latinachtige percussie en orgel. Thomsen speelt opnieuw alle instrumenten in het symfonische Yatazza dat een mooi synthgeluid bevat. Het titelnummer is alsof Dream Theater een stuk van Deep Purple speelt, maar dan instrumentaal; aan het eind zijn ook wat fusioninvloeden waarneembaar. Het wat oubollige Sonia is een ballad waarbij alle instrumenten worden bespeeld door Svanoe. De band trekt nog eens fel van leer in At The Zoo, een stuk gedoseerde progmetal van een hoog niveau met daarin een jazzy stukje met wat effecten. De apotheose heet Ethereal en die is nog wat heftiger dan de titel al deed vermoeden. Het klinkt als Queensrÿche met een volwaardige toetsenist en Geoff Tate op vakantie.

Walking Through Walls duurt maar goed veertig minuten, maar het album staat bol van het vakmanschap, de bruisende ideeën en de mooie overgangen. Het is een aanrader voor liefhebbers van niet al te zware en wat speelse progmetal zonder dat je je daarbij hoeft te ergeren aan zangers die het nét niet maken!