VEGAS BLUE

De Amerikaanse gitarist Brian Tarquin heeft zijn sporen in de muziek ruimschoots verdiend en hij sleepte zelfs drie Emmy’s in de wacht. Om de tragische schietpartij in Las Vegas op 1 oktober 2017 te gedenken, nam hij Vegas Blue op met elf nummers waarvan één in een instrumentale en vocale versie. Met een sterrencast, bestaande uit toppers als ‘Bumblefoot’ (Sons Of Apollo), Steve Morse (Deep Purple), Trey Gunn (ex-King Crimson) en Tony Carey (ex-Rainbow), bewandelt hij − in navolging van zijn ruim vijf jaar geleden uitgebrachte album For Wounded Warriors − wederom niet zijn bekende ‘smooth’ jazzpaadje, maar dat van de tamelijk heavy rockmuziek. Als door de wol geverfde producer beschikt Tarquin over een waanzinnig uitgebreide studio met ‘state of the art’ uitrusting en software, waaronder ook superieure analoge apparatuur. De belangrijkste zanger op dit project is Phil Naro (Druckfarben). Wat ik persoonlijk vreemd en ook niet zo mooi vind, is dat de behoorlijk vet aangezette gitaarpartijen en solo’s heel vaak een uitgesproken ‘door strijkers gedomineerd orkest’ als begeleiding hebben. Je zou daar eigenlijk gitaren of eventueel elektronische of meer standaardorkestraties verwachten. De titeltrack doet erg aan Robin Trower denken en de ballads Tomorrow’s Another Day en Forgiveness zijn mooi uitgebalanceerd. Veel andere nummers bevatten een mix van pop, rock en heavy metal, al brengen de gepolijste orkestraties en de lichte, heldere stem van Naro wel een lieflijker sausje over de bij tijd en wijle heftige gitaren. Een van de weinige synthsolo’s op Vegas Blue is er een van Tony Carey in het instrumentale Evil In Men’s Hearts. Hallowed Ground is een wat donkerder track met op blues georiënteerd spel van Trey Gunn. De composities zijn degelijk maar niet spectaculair en de drums klinken in mijn beleving te blikkerig. Het hierboven genoemde drama wordt met het ruim drie kwartier durende, door gitaren gedomineerde Vegas Blue wel op een zeer aparte wijze herdacht en opgedragen aan de slachtoffers.