UNDER A DARK SKY

Een deel van de roem van Uli Jon Roth is nog altijd onlosmakelijk verbonden met de Duitse formatie Scorpions, waarin hij sologitaar speelde in de jaren zeventig. Het ruim een uur durende album Under A Dark Sky, beschouw ik als een vervolg op het in 1995 uitgebracht Sky Of Avalon. Roth bespeelt uiteraard de door hemzelf ontworpen Sky-gitaar, akoestische gitaar en de bas- en toetsenpartijen; hij is bovendien verantwoordelijk voor de composities en alle arrangementen. Zelfs zijn omfloerste stemgeluid is te horen op enkele tracks. De nu 54-jarige muzikant, die zich ook bezighoudt met het schrijven van gedichten en het maken van olieverfschilderijen, componeerde al diverse klassieke symfonieën. Roth, die ontegenzeggelijk wat hippietrekjes laat zien en horen, levert met Under A Dark Sky een zeer divers album af, waarin popmuziek uit de jaren vijftig, puur klassieke stukken en (hard)rock vloeiend in elkaar overlopen. Ook schakelt hij zelf moeiteloos over van klassiek naar rock. De participatie van Mark Boals (ex-Yngwie Malmsteen, Royal Hunt) geeft de geïnteresseerde liefhebber een extra signaal dat we hier soms ook met symfonische rock van doen hebben. Het gitaargeluid van Roth is uniek, al vind ik er wel vaak trekjes van Ritchie Blackmore (ex-Deep Purple, ex-Rainbow) en van het klassiekgetinte, virtuoze spel van Malmsteen in terug, terwijl de hoofdmelodie in The Magic Word wat aan Layla van Eric Clapton doet denken. Het orkestje zorgt voor een contrasterend, ‘antiek’ geluid en ook de koorzang en de bijdragen van klassiek opgeleide vocalisten geven de muziek diezelfde inslag. Roths ongelimiteerde fantasie en artistieke vrijheid resulteerde in een bijzonder album met weinig voor de hand liggende combinaties van stijlen, zangstemmen en arrangementen. Under A Dark Sky is een uitdagend werk dat een unieke positie inneemt in de wereld van progressieve rock.