RPM

In deze tijd waarin de melodieuze rock aardig populair is, zijn reünies en heruitgaven aan de orde van de dag. Het aardige aan RPM is, dat dit album nooit eerder op cd is uitgebracht. Dankzij de medewerking van zanger Robert White Johnson bleek het mogelijk aan de bestaande tien tracks nog vijf bonustracks toe te voegen, waardoor er een respectabele lengte van ruim een uur is bewerkstelligd. Johnson was samen met Robert Grendel (gitaar), Tommy Wells (drums) en Jimmy Lee Sloas (bas, toetsen) beginjaren tachtig actief met RPM en ondanks de grote platenmaatschappijen - EMI voor het eerste album en Warner Brothers voor het tweede album Phonogenic - was geen succes weggelegd voor deze band vanwege de concurrentie. Het is de vraag of er anno 2004 voor deze ruim twintig jaar oude muziek nog belangstelling is, want de melodieuze maar niet echt originele songs, zijn weliswaar aardig geremasterd, maar toch klinkt duidelijk door dat het om ouder werk gaat. Koortjes met ‘na na na na na’ hoor je immers zelden meer. Muzikaal technisch zit het allemaal wel snor. De muziek doet denken aan Ambrosia en de minder harde kant van Van Halen in de jaren tachtig en zeker ook aan Mark Free. De teksten zijn niemendalletjes en herbergen geen ingewikkelde boodschappen voor de luisteraars. Voor AOR-liefhebbers is het gelijjknamige album van RPM zeker een interessante heruitgave; voor progliefhebbers is het duidelijk minder. Natuurlijk zijn de ballads I Don’t Feel The Same en Don’t Make It Hard niet te versmaden en ook de bonustracks zijn absoluut volwaardige aanvullingen!