Een van Duitslands meest aansprekende symfogroepen moet haast wel Eloy zijn. De band begon zijn succesvolle periode bij platenmaatschappij EMI (Harvest), waaraan toen ook onder meer Pink Floyd verbonden was. Ondanks diverse bezettingswisselingen bleef zanger-gitarist Frank Bornemann steeds de constante factor, de drijvende kracht en ook veruit de belangrijkste componist en zanger van de band. Dit dubbelalbum is opgenomen tijdens Eloys tournee door Duitsland en Zwitserland in 2012 en 2013. Waarschijnlijk is deze liveregistratie − pas de tweede van de band ooit − de laatste die zal worden gerealiseerd. Ruim twee uur en een kwartier genieten van een band die wonderwel goed op dreef is. Naast Bornemann bestaat Eloy uit Klaus-Peter Matziol wiens karakteristieke basspel mede bepalend is geweest voor het geluid van de band. Verder de uitstekende toetsenist en oudgediende Hannes Folberth, Michael Gerlach, de man die de herstart van Eloy met Ra (1988) mogelijk maakte, en drummer Bodo Schopf. Eloy wordt gecompleteerd door tweede gitarist Steve Mann en de zangeressen Seubert, Lux en Renner. Hoewel elementen van Yes en Pink Floyd zeker te herkennen zijn, is Eloy toch een unieke band. Na een gesproken voordracht van Bornemann volgt een bloemlezing uit de vele Eloy-albums. Daarbij zijn de eerste vier albums uit de beginjaren zeventig en Performance (1983), Ra (1988) en Destination (1992) niet vertegenwoordigd. Bornemann heeft er lang aan gesleuteld en, gekunsteld of niet, de opnamen klinken schitterend. Het enige puntje van kritiek zou kunnen zijn dat de bas nog wat meer had mogen ronken.
Als dit het afscheid van Eloy is, dan is het een meer dan waardig afscheid. Het lag echter nog in de bedoeling om grondig bewerkte heruitgaven van Ra en Destination uit te brengen, ofwel een nieuwe van Eloy ofwel Bornemanns soloproject Jeanne d’Arc. Reincarnation is een toepasselijke titel en vooralsnog een meer dan voortreffelijke zoethouder.