THE QUANTUM ENIGMA

Doordat After Forever is weggevallen en Within Temptation en Delain zich meer richting popmuziek oriënteren, lijkt Epica in Nederland de vaandeldrager te zijn geworden van de symfonische female-fronted metal. Voor het eerst is niet Sascha Paeth de producer, maar toetsenman Joost van den Broek (ex-After Forever). Door nauwe samenwerking met mixer Jacob Hansen heeft men getracht het detail te bewaren, maar tegelijkertijd een massief geluid te creëren. Dat is het zestal heel aardig gelukt, want in zijn geheel is deze zeventig minuten durende plaat de meest metal-georiënteerde tot nu toe. Elementen uit de klassieke muziek, zoals veel orkestrale bijdragen en koorzang, die kerkelijk aandoen door onder meer het gebruik van de Latijnse taal, geven het geheel echter wel een bombastische en majestueuze ondertoon. Persoonlijk vind ik het gebruik van de grunts doodzonde, want zonder die grunts zou de muziek wat mij betreft hoger reiken. Van de in totaal dertien composities is The Essence Of Silence bijvoorbeeld een van de stevigste nummers, maar als contrast moet Simone Simons de hoge tonen uit haar tenen halen om haar (mezzo)sopraan voldoende overtuigend te laten klinken. Die hoge noten zoekt Simone overigens meer op dan op vorige albums. In de nummers zijn spaarzame rustpuntjes verwerkt met uitzondering van het Nightwishachtige instrumentale stukje The Fifth Guardian, waarin de nodige folkinvloeden zijn verweven. De enige echte ballad − een heel fraaie overigens – is Canvas Of Life. Ten slotte mikt Epica nadrukkelijk op het metalminnend publiek met een heuse epic van bijna twaalf minuten die zowaar wat progressieve trekjes vertoont, maar men heeft zich daarmee ook verder van het progressieve spectrum verwijderd. De band vertoont wel lef en verlegt wederom grenzen met de karakteristieken stug, strak, stevig, snel en soeverein!