PROUD WORDS ON A DUSTY SHELF (1973), heruitgave

Begin jaren zeventig gold Uriah Heep als een van de meest baanbrekende acts in het hardrockgenre. Een van de songschrijvers van de band was toetsenist, gitarist en zanger Ken Hensley. Geen onaardige zanger, maar als instrumentalist moest hij steeds een frontman 'boven zich' dulden. Hensley leverde een overvloed aan materiaal voor Uriah Heep, maar het waren vooral zijn meer popgetinte stukken die hij bij de band niet kon slijten. Het logische gevolg was een soloalbum. Zijn eerste was Proud Words On A Dusty Shelf  (1973). Met uitzondering van Heep-maatjes Lee Kerslake (drums) en Gary Thain (bas) en tweede bassist Dave Paul, bespeelde Hensley alle andere instrumenten zelf. Vanzelfsprekend nam hij ook de composities voor zijn rekening. Het is opvallend, zeker in bijvoorbeeld een nummer als From Time To Time,  hoeveel Hensley's zang op die van wijlen David Byron lijkt, de voormalige zanger van Uriah Heep. De composities zijn aardig met vaak erg originele veranderingen in toonsoort. Hensley gebruikte niet alleen zijn fameuze Hammond-orgel, maar ook de Moog, de piano en vooral ook een fors aantal gitaren, waaronder een slidegitaar. Vooral de wat droefgeestige nummers met orgel en veel mineurakkoorden spreken me erg aan, zoals Fortune en het reeds genoemde From Time To Time. Beide stukken zouden op een Heep-album niet hebben misstaan. Uriah Heep nam ook Rain op en die versie bevalt mij beter dan die door Hensley gezongen uitvoering. De laatste wordt grotendeels door piano begeleid en op het eind met nog meer toetsen, waardoor het meer het karakter van een demo heeft. Daarnaast hoor je dus rocksongs zoals het titelstuk, wat rustiger nummers als Black Hearted Lady en het grotendeels akoestische Go Down. De tracks die mij wat minder aanspreken, zitten aan het eind: het compositorisch minder sterke Cold Autumn Sunday en het countryachtige The Last Time.