ONLY TIME WILL TELL

Vince DiCola verdiende vooral zijn sporen als componist van filmmuziek, waarvan Staying Alive, Rocky IV en The Transformers: The Movie waarschijnlijk het meest bekend zijn. Hij is echter ook een begenadigd producer en toetsenist. Hij speelde bijvoorbeeld mee op het album Hughes Turner Project van Glenn Hughes (ex-Trapeze, ex-Deep Purple) en Joe Lynn Turner (ex-Rainbow, ex-Yngwie Malmsteen) en hij componeerde de muziek voor de videogame Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan. Volgens de begeleidende informatie zou Vince vooral beïnvloed zijn door bands als Genesis, Yes en Emerson, Lake & Palmer, maar eerlijk gezegd hoor ik daar op de songs van Only Time Will Tell niet veel van terug of het zou de periode Tormato (Yes, 1978) moeten zijn. Wel zijn de geluiden van bands als Toto en Chicago midden jaren tachtig duidelijk hoorbaar, de tijd van de Adult Oriented Rock, AOR dus. DiCola zingt zelf niet onverdienstelijk, maar hij krijgt daarbij professionele hulp van Jason Scheff (Chicago), Bobby Kimball (ex-Toto), Marc Boals (ex-Yngwie Malmsteen, ex-Royal Hunt) en Stan Bush. Op maar liefst drie songs krijgt hij bovendien hulp van Steve Walsh (ex-Kansas, ex-Streets). De dertien songs op dit album zouden mede door Vince geschreven zijn, maar ze lijken mij van een oudere datum, zoals Broken Glass, gezongen door Steve Walsh en eerder uitgebracht op het  album Crimes In Mind (1985) van Streets. Merkwaardigerwijs wordt hij hierbij echter niet als mede-componist genoemd. Only Time Will Tell is een aardig melodieus rockalbum dat echter de vijf sterren niet haalt met uitzondering van de laatste epische track met Walsh. Het nummer opent met orkestrale filmmuziek, waarna een ijzersterk gedeelte komt dat aan de composities van Kerry Livgren (ex-Kansas)  doet denken. Walsh’ stem is verrassend goed en dat geldt ook voor het toetsenspel. De afsluitende track is een schitterend progressief slot aan een verder, naar mijn smaak, goed maar niet verbluffend AOR-album.