ONCE

Na het succesvolle album Wishmaster (2000) heeft gothicmetalpionier Nightwish een verandering in de bezetting ondergaan, want bassist Sami Vänskä verliet de band en werd vervangen door Marco Hietala (Sinergy). Dat deze wijziging van invloed zou zijn, bleek al uit het album Century Child (2002). De bas ronkte meer, Hietala werd de tweede leadzanger en de muziek werd steviger. Desondanks scoorde het album nationaal en internationaal zeer goed. Na een korte rustpauze is de band nu terug met Once, compleet met orkestrale arrangementen van Pip Williams (The Moody Blues). Leden van een symfonieorkest uit London speelden de orkestraties, die maar liefst in negen van de in totaal elf tracks te horen zijn. Het resultaat is het meest gevarieerde en complete album tot nu toe. Een uur lang krijgt de luisteraar topkwaliteit in het gothicmetalgenre. Je hoort aansprekende melodielijnen, zoals we die van toetsenman Tuomas Holopainen gewend zijn, voorzien van smaakvolle arrangementen. Tarja Turunen zingt nog voornamelijk met haar sopraanstem in de achtergrondpartijen met als contrast de rauwe zang van Hietala, maar verder zingt ze subliem en lieflijk met haar ‘normale’ zangstem. De single Nemo was binnen een dag al goed voor goud in Finland en voor platina na enkele weken! Een apart en daardoor extra interessant nummer is Creek Mary’s Blood, waarin John Two-Hawks - die van Indiaanse afkomst is - Indiaanse teksten zingt en spreekt en tevens een authentieke Indiaanse fluit bespeelt. Verder verrijken tal van gastmuzikanten, zoals een koor, een elektrische violiste en een sitarspeler de muziek op dit album, zonder dat Nightwish zijn herkenbaarheid verliest. Oosterse invloeden zijn te horen in The Siren. Die worden afgewisseld met de metalbombast in nummers als Dead Gardens. Nergens is de zware kost echter van lange duur: steeds vormen het orkest, een subtiel intermezzo of Tarja’s stem een tegenwicht voor de zware riffs en de bas. Het indrukkwekkendste nummer is het tien minuten durende Ghost Love Score, een zeer afwisselend stuk dat bijzonder goed bij de spannende apotheose van een historische film zou passen. Nog een primeur is de in het Fins gezongen ballad Kuolema Tekee Taiteilijan, waaruit blijkt dat een zoete boodschap niet taalafhankelijk is. Ook is hierin een prachtig stukje cello verwerkt. Het slotstuk is het theatrale, van Hietala afkomstige Higher Than Hope, waarmee de band nogmaals bewijst een grote toekomst tegemoet te gaan.