NINE PATHS

Nine Paths is het vierde studioalbum van Knight Area, een van de beste Nederlandse progressieve bands. Het album werd gemasterd door Alan Douchess en geproduceerd door niemand minder dan Neil Kernon, die werkte met onder anderen Peter Gabriel, Jon Anderson, Brand X, Queensrÿche en Redemption. Zijn inbreng en het feit dat behalve toetsenman Gerben Klazinga ook zanger Mark Smit en bassist Gijs Koopman compositorische bijdragen leverden, heeft ertoe geleid dat de plaat frisser en dynamischer klinkt dan zijn toch al illustere voorgangers. Het arrangeren van Nine Paths is veel meer dan voorheen een groepsgebeuren geworden. Dat wordt al direct duidelijk in het eerste nummer: het Yes-achtige basgeluid wordt gecombineerd met invloeden van Genesis en IQ waardoor er een bombastisch en vet geluid ontstaat, iets wat menig symfomaan erg zal aanspreken. De bas van Koopman heerst nog steeds, maar minder nadrukkelijk dan voorheen terwijl de drums van Pieter van Hoorn beter uit de verf komen en de gitaar van Mark Vermeule meer ruimte krijgt. Mark Smit zingt gevarieerder en lijkt nog steeds te groeien. Na tal van spannende wisselingen in de eerste track, zit er meer stuwing en toch ook weer een mooi subtiel stukje in Summerland. Please Come Home is een theatrale ballad met vocale ondersteuning van Charlotte Wessels (Delain). De piano en orkestraties van Gerben Klazinga doen het uitstekend in Clueless, een nummer met naast pop- wat vroege Marillion-invloeden. Deze compositie van Koopman klinkt slepend en majestueus, ondersteund door diens fonkelnieuwe Moog Taurus 3 baspedalen. Het toetsenspel doet erg aan Tony Banks (Genesis) denken, maar je zou wensen dat Genesis een dergelijke track zou hebben opgenomen met zo'n heerlijke keyboardsolo! Pride And Joy is een lekker instrumentaal nummertje met zowel samenspel als een duel tussen gitaar en synth. Een elektronisch ritme stuurt het langzame The Balance met licht vervormde zang van Smit. Het nummer bevat een magistraal orkestraal deel dat zo uit een pompeuze film als Gladiator of Pirates Of The Carribean afkomstig had kunnen zijn. The Balance bevat bovendien een wat snellere passage dat door de Latijnse teksten wat aan Rhapsody doet denken. Flarden Eloy komen voorbij in Wakerun afgewisseld door stukjes die erg door Arena geïnspireerd lijken te zijn: dit is de ultieme symfo naar mijn smaak. De titeltrack is een prima compositie van Smit met wat Pink Floyd-invloeden. Het begin is fraai en gevoelig met overwegend piano en zang en tijdens de climax geeft Smit het uiterste van zichzelf.

Nine Paths heeft internationale allure en het album is voor de vierde keer op rij een 'vette krent' in iO Pages. Een topper!