A NEW BEGINNING

Rudy Albert (gitaar, toetsen) en Dario Rodriguez (drums), twee schoolvrienden uit New York, begonnen in 1999 eigen muziek te schrijven. Ruim tien jaar later is het zover en met drummer John Macaluso (James LaBrie Band, ex-Yngwie Malmsteen) als producer, bassist Joey Bones, sologitarist Marco Sfogli (James LaBrie Band) en zanger Mike Dimeo (ex-Masterplan) presenteert het duo hun muziek op het album A New Beginning onder de naam Creation's End. Hoewel de muziek sterk leunt op het overstuurde en snelle gitaarwerk van Sfogli en in ruime mate metalelementen bevat, zijn er toch tal van momenten dat je zegt: hé, dit is toch net even anders. De vele tempowisselingen met hier en daar smaakvol toetsenwerk en de lang uitgesponnen stukken doen toch sterk aan stevige, progressieve rockmuziek denken. Zo is het openingsnummer representatief voor wat de heren in huis hebben. World Holocaust, de tweede track, is wat meer een rechttoe-rechtaan rocker die herinnert aan Black Sabbath met Tony Martin, al zitten in het tweede deel wel weer aardige instrumentale stukjes. Dan volgt Hollow, een wat langzamere, melodieuze track met goed baswerk van Bones. De rauwe stem van Dimeo kan dit soort werk maar nét aan, maar daar staat eem aardige synthsolo van Rodriguez en opnieuw een mooie tempoversnelling tegenover. Het subtiele begin in Dissociate wordt gevolgd door een heftig stukje powermetal met loodzware riffs van Sfogli gevolgd door de met progressieve elementen gelardeerde hardrock à la Black Sabbath met Martin. In Still Life zijn Macaluso's dubbele basdrums de basis voor een op zich aardige melodie, maar door de diverse wisselingen in tempo en toonsoort is het nummer wat minder toegankelijk; het bevat overigens wel aardige instrumentale intermezzi. Het ruim tien minuten klokkende Forsaken bevat een prachtig heavy slepend en symfonisch begin, voordat het uitgroeit naar een midtemporocker met een refrein dat mijns inziens niet echt lekker 'loopt'. Relic vind ik het minst aansprekende nummer: zwaarmoedig en tamelijk eentonig. Het album eindigt met het nummer naar welke de band is genoemd: Creation's End. Donker, zwaar, maar ook bombastisch en bij tijd en wijle ook symfonisch, maar op de een of andere manier pakt de muziek mij niet. Avontuurlijke progmetalfans moeten dit album echter zeker een kans geven.