MOMENTS OF CLARITY

Door stom toeval kwam ik bij het trio van Cryptic Vision terecht, omdat als referentie Kansas werd genoemd en violist David Ragsdale (ex-Kansas) die op Moments Of Clarity als gastmuzikant aanwezig is. De band bestaat uit multi-instrumentalist Rick Duncan (composities, productie, toetsen, gitaar, bas en drums), Todd Plant (zang) en Robert Van Dyne (toetsen, gitaar). Met tal van anderen die bescheiden gastrollen vervullen, zoals Ralph Santolla, spelen de heren bijna 57 minuten progressieve symfonische rock in de stijl van vooral Kansas, maar ik hoor ook jaren zeventig Genesis op Colored Leaf, de enige compositie van Van Dyne met een lekkere synthsolo, Salem Hill en een wat vroege Shadow Gallery. De prachtige opening Introspective is instrumentaal en erg Kansasachtig vanwege de viool en het ruimschoots aanwezige orgel- en synthspel. In het wat meer Salem Hillachtige New Perspective hoor je voor het eerst deels meerstemmige zang. De melodielijnen worden gezongen met doorgaans hoge stemmen die enigszins nasaal en monotoon klinken. Niet storend, maar ook niet spectaculair. Daartussenin een uptempo stukje met prima gitaarwerk. Een lange intro van toetsen en bas leiden Contemplation in en na een gesproken tekst volgt een door orkestrale toetsen gedragen, voornamelijk instrumentaal stuk met wederom mooi enigszins Kerry Livgren-achtig gitaarwerk. Grand Design heeft wel wat wat trekjes van World Trade: veel meerstemmige zang en op Yes gelijkende melodielijnen. Het tweede deel is voornamelijk instrumentaal en hier laat Gentle Giant zich groeten, waarna men weer eindigt met meerstemmige zang. Angeline heeft wat trekjes van Saga en Plants stem rekt zich hier tot het uiterste in de refreinen. Tevens hoor je een heerlijk orgelsolootje. Losing Faith begint met Ant Phillips-achtig gitaarwerk en is verder een lief deuntje. Piano en orgel openen Angel’s Requiem, een puur symfonisch nummer met alleen een ijle vrouwenstem. Colored Leaf had een rustige Peter Gabriel ten tijde van Nursery Cryme (1971) kunnen zijn. In Shock Value hoor je opnieuw overeenkomsten met Gentle Giant en Spock’s Beard en een spetterende gitaarsolo van, ik neem aan, Santolla. Voordat het album in stijl wordt afgesloten met Ascension, dat ook een rustig nummer van Spock’s Beard had kunnen zijn, is er nog de ruim twaalf minuten klokkende titeltrack. Het begint met een Tangerine Dream-achtig begin met iets steviger gitaarriffs, dan een mooi duet tussen synthesizer en viool, waarna een boeiend en gevarieerd laatste deel volgt met goede zang. Hier valt te denken aan Styx of Kerry Livgren’s AD. 

De forse hoeveelheid referenties van bands die alle tot mijn favorieten behoren, kunnen maar tot één conclusie leiden: Moments Of Clarity is een origineel album door de enorme verscheidenheid aan progressieve invloeden. Tel daarbij op dat dit het een debuut betreft dat in eigen beheer is opgenomen en mijn virtuele pet gaat diep af.