METALUSION

De lezers die het hardere werk niet schuwen, kennen Glen Drover als de voormalige sologitarist van Megadeth. De Canadees zegde deze band in 2008 vaarwel om zich meer op solowerk en zijn gezin te richten. Met Metalusion heeft hij een knap stuk instrumentaal werk geleverd dat geheel in het teken staat van de gitaar. Medewerking aan dit album verleenden niemand minder dan de van Saga bekende Jim Gilmour (toetsen) en Chris Sutherland (drums) en Paul Yee (bas). Driver pende zelf vijf songs, Gilmour één, Al Di Meola één en dan nog twee van Jean Luc Ponty en twee van Frank Zappa. Als gasten strikte Drover collega's Vinnie Moore, Jeff Loomis (Nevermore), Steve Smyth (Nevermore) en Fredrik Akesson (Talisman). Naast de nodige krachtpatserij, die je van een 'shredder' kunt verwachten, zijn er ook mooie momenten, zoals de rustige, symfonische Gilmour-compositie met veel achtergrondtoetsen en snel pianospel. Paul Yee onderscheidt zich vooral positief in het Al Di Meola-stuk Egyptian Danza. Ook erg  mooi zijn de wat langzamere stukken Colours Of Infinity en Ascension. Na het wat bombastische Illusions Of Starlight, dat wat progressieve invloeden bevat, volgen de twee Ponty-composities die beide ongelukkigerwijs slechts om twee akkoorden draaien, waardoor het geheel wat eentonig wordt. Drums, bas en gitaar hebben het druk in de amper één minuut durende Zappa-compositie The Purple Lagoon, terwijl in het tweede Zappa-stuk Filthy Habits wat jazzy invloeden te herkennen zijn en Drover nog maar eens alle remmen los gooit.

Jammer dat Glen Drover niet wat meer varieert met zijn gitaargeluiden, maar voor de rest is dit album smullen voor gitaarfreaks. Liefhebbers vanuit Saga kunnen beter eerst even luisteren naar Metalusion.