LEAD ME TO THE WATER (1982), heruitgave

Gary Brooker is vooral bekend als frontman van Procol Harum, maar hij is tevens een gewaardeerd sessiemuzikant. Zo speelde hij bijvoorbeeld op All Things Must Pass van George Harrison en bij de liveband van Eric Clapton onder meer op Another Ticket. Lead Me To The Water (1982) is zijn tweede soloplaat en hoewel je de inhoud geen symfo of prog kunt noemen, sluit de muziek wel naadloos aan bij wat je als progpop zou kunnen omschrijven. De door Brooker gepende composities worden extra opgeluisterd door het meespelen van gastmuzikanten van naam en faam onder wie George Harrison, Phil Collins en Eric Clapton. Hoewel ik dit album zangtechnisch niet Brookers sterkste plaat vind, zeker niet bij de eerste nummers, staan het wel als een huis. De cd is bovendien prima geproduceerd en keurig opgepoetst. De titelsong heeft een reggaeritme dat aan Dreadlock Holiday (1978) van 10CC doet denken. De overige nummers zijn een mix van pop en folk, maar bevatten ook wat proginvloeden. De oorspronkelijke negen composities zijn aangevuld met de bonustrack Badlands, een song met een gospelachtig karakter. De overige nummers doen uiteraard aan Procol Harum denken, maar soms ook aan de Focus en Kayak van eind jaren zeventig, al zal Brooker waarschijnlijk nooit naar die bands geluisterd hebben.

Als je van Procol Harum houdt, is Lead Me To The Water een verplichte aanschaf; symfoliefhebbers die wat hebben met de betere popmuziek uit de jaren tachtig, zoals Barclay James Harvest en The Moody Blues, kan ik dit album ook aanbevelen.