LAPSE OF REALITY

Marc Boals, de ex-frontman van Yngwie Malmsteen levert met Lapse Of Reality het derde studioalbum af van zijn supergroep Ring Of Fire. Hoewel het vertrek van toetsenist Vitalij Kuprij (Artension) enigszins afbreuk leek te doen aan die superstatus, heeft de band in Steve Weingart - eveneens een klassiek geschoolde toetsenist uit Los Angeles - een uitstekende vervanger gevonden. De edele snaren worden nog immer aangestuurd door Tony MacAlpine, de donkere snaren door Philip Bynoe (Steve Vai) en het onnavolgbare geroffel komt van Virgil Donati (Planet X). Dit keer komen de composities van Boals, MacAlpine en Donati en daarin zit het grootste verschil met de voorgangers: geen Kuprij meer als componist en arrangeur! Het positieve is dat het geluid en de songstructuur in veel tracks duidelijk verschilt van vorige albums. Wat voor mij minder positief is - en dat geldt wellicht juist niet voor anderen - is het feit dat de muziek minder melodieus en minder klassiek georiënteerd is, maar meer neigt naar experimenteel (Darkfall), donker (That Kind Of Man) of richting Planet X gaat in Machine en Faithfully, de laatste met een fraai klassiek intermezzo. Er staat natuurlijk ook weer een aardige ballad op (You Were There) en het mooie, in het begin enigszins Nightwish-achtige Perfect World met een mooi duet tussen Weingart - jazzier dan Kuprij - en MacAlpine. Wel min of meer in de oude stijl, zij het iets meer richting AOR, zijn Change, The Key en One Little Mystery. Het nummer Don't Know valt echter te veel in herhalingen. Lapse Of Reality wordt afgesloten met een langere uitvoering van de eerste en tevens titeltrack, die erg aan Symphony X doet denken. Over het geheel lijkt mij de zang meer over de top dan bij de voorgaande albums. Het enthousiasme dat ik uitdroeg bij het livealbum Burning Live In Tokyo, kan ik voor Lapse Of Reality niet echt voelen. Vakkundig gemaakt, dat zeker, en met ruim 68 minuten ook lang genoeg, maar ik hoor toch liever Symphony X, Stratovarius of Artension!