IV

De vierde plaat van dit Duitse gezelschap, dat al vanaf 1996 bestaat en inmiddels is gereduceerd tot en kwartet, ligt in mijn cd-speler. Na een symfonisch introotje vliegen de bombastische gitaarklanken van Sven Böge me links en rechts om de oren. De kern van Ivory Tower is nog intact, namelijk Böge en zanger André Fischer. De ritmesectie heeft opnieuw een verandering ondergaan en de toetsenist is waarschijnlijk een gastmuzikant, want Folke Fittkau wordt op de website niet of nog niet als bandlid genoemd. Hij heeft in elk geval een volstrekt onbeduidende rol. Ruim 47 minuten duurt dit schijfje verdeeld over tien composities. De meersporenzang en de gitaar klinken mooi op IV, maar live zal dat bijzonder moeilijk waar te maken zijn. Het enige nummer dat je symfonisch kunt noemen, is het krap twee minuten klokkende Child Of Burden. Wellicht dat je ook nog wat Pink Floyd-invloeden kunt ontdekken in het overigens vrij stevige Catatonic Sleep. De ballad Loss is rustig; in het begin gedragen door akoestische gitaar. Ondanks een meer elektrisch tweede deel is dit een welkom rustpunt. De muziek van Ivory Tower anno 2011, die voorheen vaak werd vergeleken met de muziek van Dream Theater, gaat veel meer richting powermetal en schaart zich daarmee naast een band als Redemption, met een knipoog naar de moderne muziek in Expelled From Heaven, waarin de zang een soort gesproken geschreeuw is. Voor het overige is de zang gevarieerd en goed, terwijl over de composities goed is nagedacht is, hoewel ze niet altijd even toegankelijk zijn. Daarom is dit album niet voor iedereen weggelegd, maar zij die houden van de wat steviger, gitaargeoriënteerde progmetal moeten toch maar eens gaan luisteren. Ivory Tower bestaat uit prima muzikanten, maar stijltechnisch misschien nét over het randje van het progressieve rockgenre.