THE INNER CIRCLE OF REALITY

De neoklassieke progressieve band Time Requiem is een soort reïncarnatie van Majestic. Evenals deze band en het project Space Odyssey, is Richard Andersson het brein bij uitstek. Hij is de toetsenvirtuoos, schrijft alle muziek, maakt de preproductie en assisteert bij de eindmix. De zang van Apollo Papathanasio, die evenals drummer Peter Wildoer, gitarist Magnus Nord en Andersson zelf afkomstig is uit Majestic, doet wat denken aan een beperktere en hesere versie van Russell Allen (Symphony X). De muziek doet ook in alle opzichten denken aan Symphony X: zwaar klassiek geörienteerde progmetal, waarbij met name het supersnelle toetsenwerk van Andersson en het fenomenale basspel van nieuwkomer Dick Lövgren (ex-In Flames, ex-Arch Enemy) imponeren. Het stukje Bach gespeeld door Andersson en Lövgren is hiervan een voorbeeld. Ook Wildoer en Nord laten horen uitstekend met hun instrumenten overweg te kunnen, zodat er een harmonieuze, hecht klinkende band te horen is die zich in dezelfde kwaliteitsklasse bevindt als bijvoorbeeld Artension. De melodielijnen zijn toegankelijk, maar vaak te herkenbaar afkomstig uit de klassieke muziek of van eerder uitgebrachte albums in dit genre en dat is mijns inziens dan ook het enige zwakke punt van deze overigens prima schijf. De acht nummers, samen goed voor bijna vijftig minuten, groeien bij het vaker beluisteren en vooral de epische titeltrack The Circle Of Reality is een juweel.