A FATE SYMPHONY

Henry Meeuws (ex-Casual Silence) is de geestelijk vader van het project Medea en A Fate Symphony, de opvolger van Northern Light (2017), is al weer zijn vierde rockopera. Ook op het nieuwe album is het weer grotendeels een Nederlands onderonsje, want veel namen prijkten eerder al op andere albums van Medea of Casual Silence. Medewerking verleenden onder anderen John Jaycee Cuijpers (Praying Mantis), Joss Mennen, Bart Schwertmann (Kayak), Bas Dolmans, Ernst Le Cocq, Jo de Boeck, Rob van Stiphout (Day Six), Sandra Peeters en Noor van de Voort. Wat de teksten betreft, haalde Meeuws zijn inspiratie uit zijn kennismaking met een EMU (Epilepsy Monitoring Unit). Hij heeft kans gezien een, zo op het oog, wat vreemde link te leggen tussen epilepsie en onze vaderlandse geschiedenis. Meeuws schreef tien stukken, samen goed voor een krap uurtje progrock, want dat is toch de grootste gemene deler al varieert de muziek van progmetal op Seizures tot symfo op Nova Zembla met hier en daar wat folkinvloeden. Op A Fate Symphony zijn verder flarden Kayak, Styx en Dream Theater te horen. Al het werk dat Meeuws in dit project heeft gestoken en zijn bijdragen als gitarist en toetsenist dwingen absoluut respect af, maar om deze rockopera naast die van ene Arjen Lucassen te leggen, zoals de begeleidende informatie vermeld, lijkt me toch wel al te optimistisch. Niet alleen is er naar mijn smaak sprake van een behoorlijk niveauverschil, maar het grootste probleem is dat geen enkel melodietje blijft hangen in tegenstelling tot de muziek van Meeuws’ collega Mark Bogert (Magoria). De diverse projecten van Ayreon zijn van een andere orde. Lucassen is geniaal en niet voor niets een internationaal idool voor honderdduizenden liefhebbers. Meeuws zal het toch met een meer bescheiden schare fans moeten stellen. Desalniettemin zal deze aardige rockopera Meeuws zeker meer internationale bekendheid verschaffen.