DUST

De invloed van oprichter Robert John Godfrey (toetsen) en oerlid Dave Storey (slagwerk) lijkt steeds geringer te worden, want de bezetting van The Enid heeft opnieuw aanpassingen ondergaan. Max Read (gitaar, toetsen) lijkt nu de rol van bandleider over te hebben genomen. Jason Ducker hanteert de gitaar sinds 1997, maar hij behoudt wel het geluid van zijn illustere voorgangers Stephen Stewart en Francis Lickerish. Vocalist Joe Payne is sinds 2011 verantwoordelijk voor de grootste verandering in de muziek van The Enid. Zijn duidelijk op Freddie Mercury geïnspireerde zangstijl domineert op de laatste werken van The Enid en fans van de eerste albums zullen even moeten wennen aan de theatrale en gepassioneerde vijfoctavenstem van Payne, die thans onderricht krijgt in operazangtechnieken. Persoonlijk ben ik een groot liefhebber van de instrumentale muziek van The Enid. De zang en de koortjes zijn weliswaar uitstekend verzorgd en kwalitatief indrukwekkend, maar de knipoog richting musical had wat mij betreft achterwege mogen blijven. De orkestraties zijn fabelachtig mooi, maar de prachtige, instrumentale passages met op klassieke muziek geënte klavierstukken, zijn nog amper terug te vinden op het drie kwartier durende DUST. The Enid blijft een eigenzinnige band met een geheel unieke kijk op de hedendaagse progressieve muziek. Met het op handen zijnde en onherroepelijke terugtreden van Godfrey zal de erfenis van zijn composities in stand gehouden worden. Hoewel de transitie naar The Enid nieuwe stijl heel geleidelijk is gegaan, zijn deze stijlaanpassingen richting theater en musical aan mij minder besteed. Waar de oude fans − zoals ik − afhaken, zullen nieuwe fans zich aanmelden, want dit buitenbeentje verdient een breder publiek!