DUG OUT ALIVE! 1993-2001

Het is alweer geruime tijd geleden dat Cliffhanger, een van Nederlands veelbelovende progbands, het voor gezien hield. De zeer prettig geprijsde dvd Dug Out Alive 1993-2001, die grotendeels uit audio bestaat, houdt de herinnering aan vier fantastische muzikanten warm: Rinie Huigen (zang, gitaar), Dick Heijboer (toetsen), Gijs Koopman (bas, later Knight Area) en Hans Boonk (drums). Deze dvd bevat een demo, een niet als zodanig uitgebrachte studio-opname, maar liefst zes liveconcerten en een video van een concert in W2 uit 1994. Het geheel is beslist niet alleen geschikt voor die-hard fans van Cliffhanger. Tijdens de bijna tien uur muziek, is de ontwikkeling maar vooral de kwaliteit van deze onderschatte band overduidelijk in kaart gebracht. Het is een lust voor alle prog-oren, vooropgesteld dat je van bands als Yes houdt. Zeker op de eerste geweldige demo is de invloed van deze Britse formatie duidelijk herkenbaar. Het gitaarspel van Huigen heeft ook wel iets weg van dat van Peter Banks. Daarnaast refereert de muziek van Cliffhanger aan een band als Anyone’s Daughter, maar feit is dat de muziek van Cliffhanger moeilijk met ander bands te vergelijken is. Het probleem dat ik altijd met de band heb gehad, hoe indrukwekkend de instrumentale passages ook mogen zijn, is dat ik de zang van Huigen niet prettig vond. Puur een kwestie van smaak natuurlijk, al ben ik niet de enige die er zo over denkt. Zelfs op de demo experimenteren de heren al driftig en de inbreng van de drie componerende leden leidde tot een ingewikkeld geluid. Als je dan weet dat Koopman pas in 1992 besloot de bas te gaan bespelen en je hoort hem tekeer gaan op zijn Rickenbacker dat kan het niet anders of er is sprake van een natuurtalent! Koopman en Boonk, die ook met een compositie vertegenwoordigd is, vormden een dijk van een ritmesectie, al doet de bas veel meer dan alleen ondersteunen. Jammer dat een geweldige toetsenist als Heijboer verloren is gegaan voor de prog, maar wie weet wat de toekomst nog brengt! Burning is een deels melodieus zweverig nummer opgenomen door Huigen dat op het album Mirror Site (1997) had moeten komen. Met Koopman ben ik van mening dat de band piekte in 1996 en al komen diverse nummers meer dan eens terug, het repertoire is desondanks indrukwekkend en de verschillende arrangementen zorgen voor ruim voldoende variatie. De geluidskwaliteit is over het algemeen zeer redelijk, de videobeelden zijn aardig, maar op amateurniveau.

Deze uitgave maakt één ding duidelijk: Cliffhanger is de meest gemiste band van de jaren negentig!