DISTANT IS THE SUN

Na een periode van bandwisselingen en tegenvallers heeft het Australische Vanishing Point − met oud-leden zanger Silvio Massaro en gitarist Chris Porcianko − de weg naar de studio weer gevonden en een sterke comeback gemaakt met het vijfde album Distant Is The Sun. De band was al diverse keren in Europa en stond onder meer op Wacken Open Air en speelde met Sonata Arctica. Wie verantwoordelijk is voor de toetsen en de alleszins prettige orkestraties is noch op de bijgeleverde informatie te vinden, noch op de website. Het zal de lezers van iO Pages echter deugd doen dat die toetsen zeer goed vertegenwoordigd zijn. De band staat (down under!) in april 2014 in het voorprogramma van Royal Hunt en heeft qua stijl daarmee ook zeker overeenkomsten. Verder valt te denken aan Sonata Arctica en Freedom Call. Een track als Let The River Run doet denken aan Alone in de uitvoering van Heart. De laatste track is een instrumentale schoonheid met akoestische gitaren en toetsen. Natuurlijk zijn er ook dubbele basdrums, stevige riffs, pakkende refreintjes en goed klinkende koortjes, terwijl de stabiele heldere zang van Massaro een genot is om naar te luisteren, want de man zingt zuiver, forceert nergens en probeert ook niet over de top te zingen. Bombastische ‘melodic metal’ in optima forma en zeker voor AOR-liefhebbers en Royal Hunt-fans is Distant Is The Sun een cd om aan een nader onderzoek te onderwerpen. De kwaliteit van de veertien composities staat garant voor een dik uur luistergenot en omdat dit genre ontegenzeggelijk wereldwijd veel fans heeft, kan men in Australië terecht trots zijn op Vanishing Point!