DISGUISED IN DARKNESS

De symfonische metalband Lyonite uit Leeuwarden debuteert met negen composities, die een soort kruising vormen tussen Delain, in de verte Nightwish en bands als Edguy. Ondanks het jeugdig enthousiasme slaagt de band er noch in te overtuigen, noch met een eigen geluid te komen. Zangeres Claudia Edwards van Muijen heeft een doorsnee stemgeluid, een ‘gewone zangstem’ die wat aan die van ex-Nightwish zangeres Anette Olzon doet denken, maar dan nog kinderlijker. Drummer Westra schuwt het gebruik van de dubbele basdrums absoluut niet. De orkestraties van Maikel Pang Atjok zijn op zich aardig en de duels met gitarist Wolf van Weezel zijn ook best leuk. De bas van Ale Strooisma komt er in de productie wat bekaaid af en dat is vooral duidelijk in de opening, waarin je alleen de ratelende drums hoort tijdens een van de duels tussen Atjok en Van Weezel. Het orkestrale Mythical Interlude is een rustpuntje naar de daaropvolgende track Pride die net zo melodieus is. In het tweede gedeelte worden de melodielijnen ondersteund door een stevig gitaargeluid. My Disguise klinkt nogal heftig en de subtiele toetsenriedeltjes worden overschaduwd door de gitaar en dat geldt ook voor Tenfold The Threshold, waarin Van Weezel wel zijn visitekaartje afgeeft. Na weer een majestueus orkestraal intermezzo volgt Forgiveness, een klassieke powermetal meestamper. De nimmer ontbrekende ballad heet Soundless Motions − misschien vocaal het minst zwakke nummer − mooi begeleid door Atjok die duidelijk veruit het meest met de rechterhand speelt; de linker is nagenoeg alleen ondersteunend. Het meest symfonische en naar mijn smaak het beste, zijn het begin en het einde van het laatste nummer Darkness Ends dat daartussen richting powermetal gaat. Wat mij betreft is Lyonite kansrijker met een andere zanger(es) en een evenwichtiger productie.