CRUSH OF NIGHT

Crush Of Night is alweer het zesde studioalbum van de Amerikaanse formatie IZZ rond de broers John en Tom Galgano. Zij worden terzijde gestaan door gitarist Paul Bremner, zangeres Anmarie Byrnes en drummers Brian Coralian en Greg DiMiceli. De band heeft weer een knap stuk werk afgeleverd. Je kunt zo'n 55 minuten genieten van echte prog met invloeden van Spock's Beard, Yes, Emerson, Lake & Palmer (ELP) en - net als bij Moon Safari - van The Beach Boys getuige de fraie meerstemmige zang die geregeld voorbij komt. Op Words And Miracles speelt zowaar een bijzondere gast mee, namleijk Gary Green (Three Friends, ex-Gentle Giant), maar desondanks heeft de muziek meer weg van Yes, Focus en misschien Genesis dan van Gentle Giant, of het zouden de wat lastige ritmes moeten zijn en de diverse intelligente wendingen. Solid Ground kent twee gezichten: de ingetogen gezongen coupletten met pianobegeleiding versus de pakkende refreintjes met orgel en meerstemmige zang en halverwege een heerlijk instrumentaal gedeelte. De eerste en de laatste delen van Half The Way klinken sereen en worden door piano gedomineerd. Het tweede deel herinnert - ook wat het synthesizergeluid betreft -  aan het laatste stuk van ELP's Lucky Man. De titeltrack bestaat uit twee lange stukken van elk rond de dertien minuten, waarin alles zit wat prog interessant maakt. IZZ verenigt de Invloeden van onder andere Yes, The Beatles en Steely Dan tot een smeuïge mix. In de zang gebruikt men echter vaak een kopstem en dat vind ik het enige minpuntje. De variatie, de diepte in de muziek en de ruimte voor instrumentale uitstapjes zijn allemaal ver boven de middelmaat verheven. De titelsong herinnert aan Genesis of liever gezegd aan het pianospel van Tony Banks. Het is van een zeer hoog niveau, terwijl de apotheose een smeltkroes van Yes en Gentle Giant is. De laatste track lijkt sterk op werk van Yes ten tijde van Big Generator.

Al met al een band met duidelijke invloeden, maar bijzonder origineel en gedurfd verpakt in klassecomposities. IZZ-fans hoeven niet te aarzelen en proggers die deze band niet kennen moeten beslist eens luisteren (2012)