CONTAGION

Na een lange periode van opname- en productieproblemen, komt binnenkort het vijfde studioalbum van Arena op de markt. De heren John Mitchell (sologitaar, zang), Mick Pointer (drums) en natuurlijk Clive Nolan (toetsen, zang) zorgden voor de muziek, terwijl de teksten zijn ontleend aan een kort verhaal van Nolan. Het krap een uur durende conceptalbum Contagion handelt over een virusbesmetting die de wereld in zijn bestaan bedreigt. Uiteindelijk zorgt de aanstichter van het onheil ervoor dat de wereld van de ondergang kan worden gered ten koste van hemzelf. De cd opent met een schuchter geroezemoes, waarna dreunende riffs voor een ongekend zware opening zorgen. Is Arena een metalformatie geworden? Nee, want Witch Hunt gaat fraai over in subtiel pianospel, waarna zanger Rob Sowden de ballad An Angel Falls vorm geeft. Painted Man bevat een zeer symfonisch en wonderschoon thema waarbij je de rillingen over de rug lopen. Het orkestrale aspect met de Mellotron komt hierin goed tot uiting en je hoort een heerlijke solo van Mitchell. In Madness Lies geeft bassist Ian Salmon, die op aanraden van Mick Pointer een Rickenbacker bespeelt, zijn visitekaartje af: baswerk van ongekende klasse in een goddelijk stukje instrumentale symfo. Het rustpunt heet Spectre At The Feast met gevoelige zang en een arsenaal aan elektronische toetsen als achtergrond; dit gaat over in een gedeelte met diverse stijl- en tempowisselingen. Dit is Arena ten voeten uit in Never Ending Game, Skin Game en Salamander. Nolan schittert opnieuw in het instrumentale On The Box met meesterlijk orgelsolowerk en hij dwingt Mitchell tot een zeer aansprekende gitaarsolo. Tsunami kent ook dat onmiskenbare Rickenbacker-baswerk en heeft een wat jazzy inslag. Een prima Steinway-sample en overtuigende zang van Sowden luiden een reprise in van Painted Man. Vervolgens kun je even heerlijk wegdromen in het zweverige City Of Lanterns, en dan, jawel, begeleid door een 7/8 maat ritmegitaar volgt een onafgebroken synthsolo van Nolan van zo'n vier minuten. Dan volgt de klassieker in spe Mea Culpa, een ballad gedragen door een harmoniumsample. Cutting The Cards is met de Spaanse gitaar weer zo’n aparte verrassing die eindigt met orkestrale bombast. De finale heet Ascension, opnieuw een magnifiek thema in een zware orkestrale jas, een prachtige meezinger doordat spetterende solo’s achterwege zijn gelaten. Arena heeft zichzelf op alle fronten overtroffen! Contagion behoort nu al tot de tien beste albums van het jaar!