CHILL (NL+E)

Toetsenisten Robert Fox en David Wright vormen samen met producer Dave Massey en gitarist Andy Lobban de Britse band Code Indigo. Op deze ruim 76 minuten durende schijf vind ik de bijdragen van Lobban doorgaans bijzonder prettig, zoals bijvoorbeeld het zweverige openingsnummer Autumn Fades, dat rustige, orkestrale klanktapijten bevat met gedoseerd en subtiel elektrisch gitaarwerk. De muziek klinkt als een rustige track van Bjorn Lynne. De prachtige opbouw eindigt in een wat massiever geluid met een rustig kabbelend ritme op de achtergrond dat vervolgens weer wordt afgebouwd tot simpele, ijle synthklanken om daarna naadloos over te gaan in de titeltrack. Een fraai en rustig nummer met sensueel ‘late night’ gitaarwerk. Net zo mooi is Vapour Tales dat overgaat in Ten Degrees Per Second met een wat rommelig begin, maar later behoorlijk progressief gitaarwerk, dat hier en daar neigt naar rock. Dan een kort kosmisch stukje gevolgd door nummers die geregeld - wat mij betreft in negatieve zin - worden opgesmukt met stemmetjes en Indiaans aandoende zang. Zeker in het tweede deel hoor je soms een te overheersende gitaar waardoor er van Chill Out geen sprake meer is. Mooie vloeiende stukjes worden afgewisseld met minder melodieuze fragmenten, soms met ruimtelijke effecten en/of radiostemmetjes, zaken die de schoonheid van Chill mijns inziens negatief beïnvloeden. Het sluitstuk is, in tegenstelling tot de diverse wat steviger passages, weer heel intiem en sober. Jammer van die stemmetjes en va die gitaar die soms wat over de top gaat, anders had dit album nog hoger gescoord. Desalniettemin een meer dan ruime voldoende en zeker een aanrader voor liefhebbers van bijvoorbeeld Bjorn Lynne, Maxxess en Helmut Teubner.

ENGLISH:

Keyboard players Robert Fox and David Wright, form together with Dave Massey (rhythm and bass programming) and guitarist Andy Lobhan the band Code Indigo. On Chill, an album with a playing time of more than 76 minutes, I find Lobban’s contribution on the whole extremely pleasing, for instance on the soaring opening track Autumn Fades. That track has calm orchestral layers with doses of subtle electric guitar; music that sounds like a laid-back track from Bjorn Lynne. The excellent build-up ends in a massive sound with a gently murmuring rhythm in the background that breaks down into simple, delicate synths which then flows seamlessly into the title track, a fairly peaceful number with sensual ‘late night’ guitar play. Just as good is Vapour Trails that runs into Ten Degrees Per Second, a fairly messy start and later on some considerably progressive guitar playing in some places even moving into ‘rock territory'. Then a short comical piece followed by tracks that are regularly ‘decorated’ - to put it politely - with voices and sort of Indian-style singing. Certainly in the second half the guitar gets too dominant which leaves no more room for a Chill Out. Pretty flowing sections are punctuated with less melodic passages, sometimes with space effects or radio voices which have a negative influence on the beauty of the album in my opinion. The closing track is, in contrast to the heavier parts, very intimate and sober. A pity about all the voices and the occasionally over-the-top guitar, otherwise this album would have received a higher score. Still, it's a more than a worthwhile purchase for admirers of, for example, Bjorn Lynne, Maxxess and Helmut Teubner.