THIS BREAD IS MINE

Vraag: maken de recente bezettingswijzigingen een wezenlijk verschil in stijl en sfeer op This Bread Is Mine, het derde album van de Poolse band Believe? Het antwoord moet luiden: ja en nee. De sfeervolle muziek die toch wel veel overeenkomsten vertoont met de landgenoten van Collage en Satellite is in de kern onveranderd, want gitarist-componist Mirek Gil en de ritmetandem Vlodi Tafel (drums) en Przemas Zawadzki (bas) zijn gebleven en dat geldt ook voor tekstschrijver Sheradzki. De verschillen met de vorige twee albums zijn toe te schrijven aan de nieuwe zanger Karol Wróblewsky, die ook nog eens fluit en toetsen speelt. De invloed van Satomi’s viool, ondersteund door gastmuzikante Paulina Druch (cello), is wat groter geworden, waardoor de toetsen in een figurantenrol zijn gedrongen. Je zou kunnen zeggen dat de stem van Wróblewsky wat lijkt op de gecombineerde stemmen van Yogi Lang (RPWL) en Mariusz Duda (Riverside). De muziek bevat nu ook meer invloeden van Porcupine Tree (PT), RPWL en Riverside. Na een vrijwel akoestisch intro met bijna fluisterende zang, blijkt Tales From Under The Tree uit te monden in een wat steviger track met verschillende sferen: neigend naar rock, soms herinnerend aan Kansas en akoestische passages met gitaar en fluit. Het melodieuze gitaargeluid van Gil is met zijn karakteristieke hoge uithalen nadrukkelijk aanwezig in Mother, een nummer met verwijzingen naar PT. Het begin van And All The Roads heeft een hoog akoestisch folkgehalte dat later wordt gevolgd door spetterend vioolspel. Darkness daarentegen heeft weer iets meer van Riverside weg. Hierin forceert Wróblewsky zijn stem en dat bevalt me maar matig. Sfeervolle, rustige muziek in de stijl van PT is te horen op Problems Rise en en in het eveneens rustige Aa domineren akoestische gitaar, zang, cello en viool. De titelsong is een prachtig en melodieus nummer, maar het einde is helaas wat chaotisch en rumoerig met schreeuwerige uithalen. This Is Life is weer gepolijster en gaat richting PT en RPWL. Het nummer Mine bevat veel cello en viool, maar mijns inziens ook te veel geschreeuw. De laatste smaakvolle track is een simpele, maar subtiele akoestische ballad prima gezongen door Wróblewsky.

This Bread Is Mine is een album met verschillende invalshoeken en daardoor wat mij betreft wat grilliger en een tikje minder dan de twee voorgangers. De elf tracks zijn samen goed voor een krap uur muziek, maar de 'limited edtion' bevat een bonustrack.