ATARAXIA

Ataraxia, de opvolger van Arrival van multi-instrumentalist Jeff Hamel (Minneapolis, USA), zangeres Jessica Rasche en drummer Chris Nathe onder de naam Majestic is opnieuw een bijzonder lang album geworden. Dit keer niet allemaal lange epics, maar ook kortere stukken, in totaal elf waarvan vijf onder de zeven minuten. De opening is slepend symfonisch met de wat dreinerige zang van Rasche die mij niet echt ligt. Track 2 is een stevig progmetalachtig, maar melodieus stuk. Aan het eind hiervan keert Hamel echter terug naar de wat langzamere symfo met een wat krachtiger zingende Rasche. De derde track bevat ook merendeels orkestrale symfo, waarbij in het middenstuk het wat zwaardere gitaarwerk voor de afwisseling zorgt met de rest van de muziek. Het laatste deel bestaat uit spacemetal: Hawkwind in een zwaardere jas. Star Bound opent met wat stevigere elektronische muziek gevolgd door een Alan Parsonsachtig stuk. Het nummer sluit af met muziek in de stijl van Steve Hillman. Het begin van Numb is bijna ambient met ijle zang van Rasche, maar door toevoeging van bas, drums en gitaren krijgt het meer een pop-in-kerstsfeerkarakter. Astral Dream heeft een lang space-achtig intro dat zich ontwikkelt tot een aardig instrumentaal stuk muziek dat duidelijk geworteld is in de psychedelische symfo van de jaren zeventig. Dan een vloeiende overgang naar iets wat op een lekkere 'groove' moet lijken en waarin gesproken stemmen worden gecombineerd met een orgeltje en gitaarsolo's. In het tweede deel van Delusion hoor je wat meer bombastische symfo met 'normale' zang. Dance Of The Elders is een track die heel lang gedragen wordt door aardige basisakkoorden in diverse variaties met goed en melodieus gitaarwerk, maar in het tweede deel wordt een bepaald thema net iets te lang aangehouden, waardoor het even wat drammerig wordt. De langste track heet Takes My Breath Away en bevat ook weer een lang, ijl intro met verschillende toetsinstrumenten. Vervolgens meer lagen gitaren en zang van Jessica Rasche met een degelijk stukje instrumentale symfo daartussen. Ook in deze track zitten weer verschillende stijlen, want na de zang komt een spacerockdeel dat overgaat in prima instrumentale symfo en eindigt met een kort stukje gedragen en 'gewijde' zang. Na een naadloze overgang naar Altered State, horen we een van de betere stukken van dit album met soms wat Yes-invloeden (Awakening). Daarna weer de karakteristieke stem van Rasche met een voor mijn gevoel irritant langzame vibratie. Hamel zelf zingt het rustige slot Reflections waarin pop, psychedelica en symfo elkaar vinden.

Ataraxia is opnieuw een enorm werkstuk van alleskunner Jeff Hamel, maar mijn indruk is dat het album aan kracht zou hebben gewonnen als hier en daar stukken zouden zijn ingekort. Het potentieel is voldoende, maar niet spannend genoeg om de aandacht blijvend vast te houden.