ARRIVAL

Deze zeer lange schijf van de Amerikaanse multi-instrumentalist Jeff Hamel is de vrucht van een lange zoektocht naar de perfecte balans tussen elektronisch-ambient, progmetal en symfonische rock. In Jessica Rasche vond hij de stem om zijn muziek mede te vertolken. Ik had een aantal luisterbeurten nodig om uieindelijk te concluderen dat Arrival een knap stuk werk is. Het album telt slechts vier stukken, maar herbergt zoveel variatie dat de verschillende delen ook als aparte songs haden kunnen volstaan. In de eerste track van ruim 22 minuten hoor je een symfonische opening en vervolgens een steviger stuk met hetzelfde basisthema. Daarna een ambient stukje en dan weer een progressief-symfonische passage. Hamel zingt zelf ook niet onverdienstelijk; de stem van Rasche klinkt mooi en zuiver. Soms duiken herinneringen aan Steve Hillage op. Wish is een kruisbestuiving van tussen Wish You Were Here van Pink Floyd en Lana Lane, al zingt Rasche een stukje hoger. Een lieflijke sfeer, een beetje als de rustige stukken van Magenta, Solstice of de vroegere bezetting van Quidam. Een stuk heftiger klinkt Glide: stevige riffs ondersteund door de dubbele basdrums die vermoedelijk uit de elektronische trukendoos komen. Rasche en de wat meer symfonische refreinen zorgen echter voor een wat mildere indruk. Dan volgt vrij plotseling een space-achtig stukje, waarbij synths de overhand hebben; daarna vallen de gitaren in en wordt een klassiekgetint stukje stevige instrumentale prog gespeeld. Bombast en zinderende gitaarsolo’s strelen de oren. Het titelstuk is verdeeld in drie delen en klokt ruim 36 minuten. Een prachtig elektronisch begin met orkestraal toetsenwerk, waarna een echoënde elektrische gitaar op gevoelige wijze soleert. Langzaam komen er meer rockinvloeden waarover Hamel soleert in een vierakkoordenschema. Dan een instrumentaal gedeelte met wat steviger gitaarwerk en orgelbegeleiding, gevolgd door een kort stukje met diverse fragmenten en een stuk dat qua sfeer aardig aan Awaken van Yes doet denken. Deze mooie symfonische instrumentale prog wordt vervolgens afgewisseld door de zang van Rasche in dezelfde, bijna psychedelische ‘Yes meets Porcupine Tree’ sfeer. Na een minuut of twintig blijkt het venijn in de staart te zitten al worden de zware riffs op vrij ingehouden gitaren gespeeld en zorgen Rasche, de orkestraties en het orgel voor een wat afgezwakt geluid. Schitterende symfo met gedragen toetsen vormen de intro voor de finale: een bombastisch en symfonisch stuk dat een beetje aan Würm van Yes doet denken en dat statig en majestueus eindigt met toetsen en gesproken tekst.

Grappig dat deze Amerikaan op een Russisch label is terechtgekomen. Dat zou een jaar of twintig geleden nog ondenkbaar zijn geweest. Al met al is Arrival een bewonderenswaardige prestatie!