ANDROGENIUS

Het is alweer drie jaar geleden dat de recensie The Most Beautiful Pain van Robby Valentine in iO Pages stond (iO65). Daarna volgde nog een interview in iO77, maar ondanks de symfonisch getinte albums die voor het merendeel alleen in Japan werden uitgebracht, bleef het in Nederland stil rond deze Hilversumse multi-instrumentalist. De stilte wordt nu echter overtuigend doorbroken, want met de dubbelaar Androgenius maakt Valentine zijn rentree op de Nederlandse podia. Het is een prachtige digipack met een mooi boekwerkje geworden, uitsluitend verkrijgbaar via Valentines website. Deze compilatie bevat een soort ‘best of’ van de vijf albums die alleen in Japan zijn uitgebracht, aangevuld met wat speciale tracks, zoals de Abba-cover S.O.S. gezongen door Liselotte (Lilo) Hegt, die ook de bas hanteert in de huidige liveband. Een andere bekende in die band is drummer André Borgman (ex-After Forever) die perfect de maat slaat voor Valentine! Op de tweede cd staan nieuw opgenomen versies van nummers van zijn eerste twee albums. Voor beide albums deed Valentine het meeste werk zelf. Vrijwel alle composities, zang, toetsen, gitaar, bas, drums, productie en de mix waren van zijn hand. De arrangementen en orkestraties en de effecten zijn van een hoogwaardig gehalte. Valentine heeft niet voor niets zijn eigen Misenthropolis-studio. Uit alles blijkt dat we met een routinier te maken hebben. De muziek op de eerste cd genaamd Future? bevat het geluid dat Valentine voor ogen heeft voor de (nabije?) toekomst: gepolijste metal met Queenachtige vocale arrangementen, voortreffelijke orkestraties en dito toetsenwerk. Lekkere riffs en uitnemende refreintjes die alle zeer goed in elkaar steken qua meezingbaarheid. De songs, ook al zijn ze enkele jaren oud, klinken krachtig en fris en bruisen van de energie. In Piano Solo laat Valentine horen dat hij klassiek onderlegd is: een verfijnd staaltje klassieke muziek van Chopin en Tchaikovski. Het lijkt zijn handelsmerk te zijn om pop, rock, metal en klassiek te laten samensmelten in pakkende songs met buitengewoon vernuftige overgangen die buiten de standaard akkoordenschema's vallen. Zijn inspiratiebronnen The Beatles, ELO en Queen - de Flick Of The Wrist-cover - zijn natuurlijk goed herkenbaar. Het eerste deel sluit af met de ballad I Can’t Get Over You. Deel twee Past is wat zoeter en gaat meer richting de popmuziek van The Babys. Je hoort meer piano en toetsen en minder zware gitaarriffs. Het is een ingenieuze smeltkroes van Queen, Sparks en The Beatles, maar dan verrijkt met subtiele orkestraties en uitzonderlijk goed pianospel. Geen echte prog, wel orkestraal en het heeft ruimschoots voldoende raakvlakken om bij een groot deel van ‘ons’ publiek in de smaak te vallen. De prachtige uitgesponnen ballad I Believe In You is een toonbeeld van de klasse van dit dubbelalbum.