40

De Belgische toetsenist Jean-Francois Moulin is autodidact. Hij debuteert met zijn album 40 waarop elf stukken staan die trekjes vertonen van Alarcen. De meeste stukken zijn vrij orkestraal, statig en majestueus en ze hebben een duidelijke structuur. Technische snufjes en originaliteit gaan weliswaar hand in hand, maar toch spreken de meer conventionele geluiden mij het meest aan. Mulunda lijkt een dramatisch stukje filmmuziek te worden, maar de slepende klanken en de elektrische gitaar die de melodielijnen vertolkt, worden voor mijn gevoel wat tekort gedaan door de verhalende Franstalige, deel Afrikaans klinkende stem die behoorlijk wat te vertellen heeft. Ook de stukken hierna zouden heel goed filmmuziek kunnen zijn, waarbij View met zijn zwiepende elektrische gitaar bijna progressief te noemen is en in de buurt komt van de muziek van Jan Hammer in de serie Miami Vice. In Impromptu neemt Moulin wat gas terug, maar het ingetogen toetsenwerk wordt overschaduwd door een niet altijd optimaal gestemde gitaar. George Bizet wordt eer betoond in No Karmen, maar de vervormde stem en later de wat snerpende geluiden hadden van mij achterwege mogen blijven. Het nummer eindigt vrij kakofonisch. Heel minimaal met een ritmebox en iele toetsen begint After dat later fraai wordt opgebouwd met inventief synthesizerwerk. Het album lijkt stijlvol af te sluiten met Subway, maar de effecten en de ratelende ritmes geven dit nummer een totaal andere sfeer, net als in een echte ondergrondse. Het einde met een haperende sample van een orkestraal deuntje is geestig, maar niet echt mooi. 40 is een zeer wisselend, bijna ongrijpbaar album net zoals bijvoorbeeld die van Ozone Player, maar het bevat ook wel een aantal erg aardige passages.