MOODY BLUES: JUSTIN HAYWARD & JOHN LODGE, loopbaan

The Moody Blues bestaan al ruim veertig jaar en de band wordt door menigeen beschouwd als de grondleggers van de symfonische rockmuziek. Een van de pioniers op toetsengebied was Mike Pinder. Hij zorgde voor het orkestrale geluid van de band en maakte daarbij gebruik van de Mellotron. Dat was beginjaren zestig een revolutionair instrument. Pinder werd later opgevolgd door Patrick Moraz (ex-Yes) die op zijn beurt een opvolger kreeg in de persoon van Paul Bliss. Het unieke van de band in de originele samenstelling was natuurlijk dat men beschikte over vijf componisten en vijf zangers. Met nog drie van de oorspronkelijke vijf bandleden, te weten gitarist-zanger Justin Hayward, bassist-zanger John Lodge en drummer Graeme Edge, weten The Moodies nog altijd voor goed gevulde middelgrote zalen te zorgen. Daarbij speelt de band veel oude nummers, maar zeker ook het recentere werk nog altijd met overtuiging en enthousiasme. Ik kreeg ruim een kwartier om de heren Hayward en Lodge uit horen en nadat ik hen de vraag Are You Sitting Comfortably had gesteld openden we het interview.

Is optreden na ruim veertig jaar nog wel leuk?

John: "Optreden is wat ik ben; ik kan niet anders. Sinds ik een gitaar kan vasthouden, wil ik optreden. Het hoort bij ons beroep en het het is een deel van ons leven. Ik kan me mijn leven niet voorstellen zonder op het podium te staan. Aan muziek maken zitten heel veel aspecten: componeren, arrangeren, opnemen in de studio en de muziek live uitvoeren. Ik hou van ieder aspect. Iedereen binnen de band heeft een eigen taak. Ik beschouw het als een groot voorrecht om al die jaren de vrijheid te hebben om onze eigen muziek te kunnen spelen en vooral dat feit maakt optreden nog altijd fantastisch. We hebben in al die jaren nog nooit iemand nagespeeld!"

De muziek van The Moody Blues wordt vaak onder 'symphonic'  geschaard. Toen jullie als band begonnen, bestond die term nog niet. Hoe zouden jullie zelf je muziek omschrijven?

John: "In onze muziek zitten erg veel verschillende invloeden die je eigenlijk geen naam kunt geven. Onze muziek is wat we zijn: een samenspel van al onze karakters en ideeën."

Justin: "Het is net een landschap. Als je over een weg rijdt, zie je van alles: gras, heuvels en bomen, maar nog zoveel meer. Zo is het met onze muziek ook. Het is niet alleen symfonisch of folk, country of klassiek. Het is de combinatie van al die genres die het geheel vormt. Sommige van onze nummers zijn zeer zeker symfonisch te noemen, maar ik heb ons nog nooit - ook vandaag de dag niet - als een symfonische band beschouwd."

Wat vinden jullie van het vertrek van Ray Thomas? Missen jullie hem? Heb je nog contact met Mike Pinder of Patrick Moraz?

John: "Het was Rays eigen beslissing om in 2002 ‘met pensioen’ te gaan. In december 2006 wordt hij 65 en hij was het vele toeren beu geworden. Het is uiteraard heel jammer dat hij zich heeft teruggetrokken, maar we respecteren zijn besluit. Je kunt iemand niet dwingen om te blijven, dus we moesten ons erbij neerleggen. Rays vertrek heeft overigens niet heel veel invloed op de band gehad. Als The Moody Blues gaan we door met het maken van muziek, we hebben zijn vertrek aardig goed kunnen opvangen, maar we hebben nog wel steeds contact met hem. Ik werk in hetzelfde kantoor als Ray, dus ik zie hem nog geregeld. Of er nog contact bestaat met Mike Pinder? Halverwege de jaren negentig kwam hij nog naar een concert en hebben we hem kort nog even gesproken. Het contact is verder echter verwaterd. Het is dan ook al twintig jaar geleden dat hij deel uitmaakte van de band! Ik weet trouwens niet of hij nog iets doet op muzikaal gebied, daar heb ik het met hem niet over gehad. Misschien kun je op internet iets vinden, maar ik heb er nooit iets over gehoord. Met Patrick Moraz hebben we hoegenaamd geen contact."

In november 2003 kwam het op kerst geïnspireerde album December uit. Valt er in de komende tijd nog nieuw werk te verwachten?

Justin: ‘Wat heel goed verkoopt, zijn de dvd’s. Recentelijk hebben we het werken aan een liveregistratie afgerond van een concert in Los Angeles in de zomer van 2005. Als je het mij vraagt, is op dit moment de platenwereld net wild-west. Via het internet is werkelijk alles te koop en er valt nauwelijks vat op te krijgen. Een week nadat ons studioalbum uitkwam, circuleerden er via internet al illegale kopieën. Dat is echt een groot probleem. Ergens begrijp ik het ook wel. Een illegale kopie is voor een koper iets spannends, hoewel de kwaliteit vaak een stuk minder is dan van een legale aankoop. Het heeft dezelfde, bijna magische aantrekkingskracht als bootlegs. Van live- dvd’s zijn eindeloos veel illegale versies te koop, sommige opnames zijn gemaakt met simpele digitale camera’s, maar het verkoopt evengoed! En je hebt veel legale sites, maar evenveel illegale. YouTube bijvoorbeeld, daar wordt verschrikkelijk veel op gedownload en dat is totaal oncontroleerbaar. Er is in de platenwereld nóg iets veranderd. In het verleden was de verkoop gebonden aan één land. Op dit moment wordt een cd vaak wereldwijd in de markt gezet. Het valt heel moeilijk te voorspellen wat er daarna gaat gebeuren. Ja, de platenindustrie is wel erg veranderd."

John: "De vraag naar onze oude cd’s is en blijft nog altijd constant. En wat naast dvd’s ook goed verkoopt, is een mooie boxset zoals Time Traveller. Die kopen mensen wél weer legaal, daar hebben ze wel geld voor over. Op termijn komt er wel weer een nieuw album, dat zijn we volgens mij ook contractueel verplicht."

Gaan jullie nog een speciaal concert organiseren met oud-leden als Ray Thomas, Mike Pinder en Patrick Moraz ter gelegenheid van jullie veertigjarig bestaan?

Beiden: "Nee, dat ligt eigenlijk niet in de bedoeling, zeker niet nu we net een dvd uitgebracht hebben. Bovendien denk ik zeker dat Ray aan iets dergelijks absoluut geen behoefte zou hebben."

Eind jaren zeventig was er een prachtplaat van de Mandalaband waaraan veel grootheden hebben meegewerkt. Hoe ben je bij dit project betrokken geraakt, Justin?
Justin: "Je bedoelt dat album van Davy Rohl? Ja, dat was een goeie plaat. Eind jaren zestig was David onze fotograaf en hij was de eerste die experimenteerde met infraroodfotografie. De resultaten daarvan zijn te zien in de hoes van Question Of Balance. Later creëerde hij zijn eigen studio en werd hij producer, waardoor hij onder andere met Eric Stewart (10CC) werkte. Weer enkele jaren later zette hij zijn eigen band op, waarbij hij ook een aantal gasten en zo kwam hij ook bij terecht. De band heeft overigens, bij mijn weten, niet lang bestaan."

Doen jullie naast The Moody Blues momenteel nog andere dingen, zoals soloprojecten?

Justin: "Ja, ik speel ook samen met Alan Simon, die onder meer bekend is van zijn album Excalibur. In 2003 werkte ik met hem aan zijn project Gaia, een prachtige plaat en daarnaast is Alan een uiterst sympathieke man. Sindsdien zijn we dus ok vrienden geworden en ik ben zojuist in Parijs geweest om aan zijn nieuwe project een bijdrage te leveren. Het gaat er in mijn beleving om dat bij wat je doet je ook echt het juiste gevoel moet hebben en bij zijn muziek heb ik dat gewoon!"

Binnen de progressieve rockmuziek heeft de Mellotron een bijna legendarische status. Jullie waren een van de eersten, zo niet de eerste, die gebruik maakten van dat instrument?

Justin: "Dat is juist. Het was de inbreng van Mike Pinder. Hij stelde voor om dat instrument in onze muziek te introduceren, zoals hij overigens ook met de veel minder bekende Chamberlin gedaan heeft. Ik geloof dat Graham Bond wel eerder een Mellotron had maar die heeft hem nooit echt gebruikt. Het was iets totaal nieuws, want we waren inderdaad de eerste band die een Mellotron zowel in de studio als tijdens de concerten gebruikten en dat was in die tijd toch wel uniek. Na Nights In White Satin zijn veel meer bands een Mellotron gaan gebruiken."

John: "Wat in die tijd óók uniek was, waren de tempowisselingen in de songs. In de tijd dat wij begonnen kón dat eigenlijk niet; het werd gewoonweg nooit gedaan. Wij waren de eerste band die deze mogelijkheid in de muziek durfden te introduceren. In die tijd was de The Moody Blues underground en zeker in de jaren zestig allesbehalve een mainstream band en eigenlijk is dat altijd zo gebleven. We waren altijd al anders geweest dan andere bands, ons geluid is heel herkenbaar."

Justin, wat is het verhaal tussen jou en de liefde voor paarden? Bezit je nog steeds een ranch en houd je jezelf nog veel met paarden bezig?

Justin: "Ik ben met paarden opgegroeid en ik er heb iets mee sinds mijn derde levensjaar. Mijn ouders waren beide leraar en ik groeide op in een dorp waar je dagelijks paarden zag lopen. Ze waren gewoon overal. Ik leerde dus al vrij vroeg paardrijden en het is altijd mijn droom geweest om eigen paarden te hebben. Toen ik daar in de jaren zeventig de mogelijkheid toe kreeg, kocht ik samen met een vriend een boerderij en hield ik paarden als hobby. Het was net een sneeuwbal, want ik kwam er steeds meer in te zitten en kreeg steeds meer kennis van het paarden houden en fokken. Het was destijds mijn ambitie om een nieuw ras te ontwikkelen. Met name ‘rustende’ toppaarden werden bij ons gestald voor de fokkerij. Tot onze relaties behoorden destijds familieleden van Arabische leiders! Er zijn een paar heel goede paarden uit die foklijnen voortgekomen. Het was een prachtige tijd en een geweldige ervaring. Inmiddels heb ik die boerderij en de paarden niet meer. Het hoorde echt bij die periode in mijn leven. Ik heb nu zelfs geen eigen paard meer, wel doe ik nog steeds aan paardrijden."

John, jij hebt heel andere hobby’s?

John: "Oh yeah: muziek, golf, wijn en klassieke auto’s. Door de jaren heen heb ik aardig wat auto’s verzameld en in bezit gehad, onder meer een Lincoln, een Morgan, een Rolls en een antieke Mercedes. Ik ben lid van de broederschap Chevaliers de Tastevin, een genootschap dat zich ten doel stelt de wijnen uit Bourgondië internationaal te promoten. Mijn grote liefde buiten is golf spelen. Aangezien muziek ook vreemd genoeg een van m’n hobby’s is, worden die twee zaken nogal eens gecombineerd. Na een golftoernooi zoals laatst met Alice Cooper en Rick Wakeman eindigen we steevast met een stel op het podium en spelen dan voor de vuist wat weg."

The Moody Blues doet veel aan liefdadigheid. Kiezen jullie de doelen zelf, of worden zij bepaald door het management?

John: "Ik kies altijd zelf de doelen, want ik moet er wel zelf achter staan. Dat betekent dat het nagenoeg altijd verband houdt met kinderen."

Justin, je hebt je heel lovend uitgelaten over het liveproject van Jeff Wayne’s War Of The Worlds. Wat was daar zo speciaal aan?

Justin: ‘ik verwachtte er aanvankelijk helemaal niets van, misschien ook omdat het oorspronkelijke project alweer van tien jaar geleden is. Toen ik voor het live gebeuren gevraagd werd besloot ik mee te doen, maar ik gaf er zo weinig mogelijk ruchtbaarheid aan en dacht er niet over om mensen voor de show uit te nodigen. Stel je eens voor dat het heel slecht zou zijn! In eerste instantie zou het trouwens een eenmalige opvoering zijn. Maar het overtrof mijn stoutste verwachtingen. Het live project bleek werkelijk briljant, de muziek klonk fantastisch en er werkten geweldige muzikanten mee en de decors waren magnifiek. Het werd een enorm succes en daardoor bleef het niet bij één opvoering, maar het breidde automatisch uit naar een stuk of vijftien als ik het wel heb, zo goed liep het! En ja. Na die eerste keer durfde ik natuurlijk wél mensen uit te nodigen. War Of The Worlds live is een evenement waar ik met ontzettend veel plezier aan mee heb gewerkt.’

Zijn er voor de huidige optredens nog bijzondere plannen? Wat gaat het vanavond worden?

John: "Heel bijzondere plannen hebben we niet. We doen wat we altijd doen: het wordt een echte Moody Blues-show, dit keer overigens wel met beelden die door de ouderen met de nodige nostalgie zullen worden bekeken."

Discografie:

Days Of Future Passed (1967)

In Search Of The Lost Chord (1968)

On The Threshold Of A Dream (1968)

To Our Children's Children's Children (1969)

A Question Of Balance (1970)

Every Good Boy Deserves Favour (1971)

Seventh Sojourn (1972)

Caught Live + 5) (1977)

Octave (1978)

Long Distance Voyager (1981)

The Present (1983)

The Other Side Of Life (1986)

Sur La Mer (1988)

Keys Of The Kingdom (1991)

A Night At Red Rocks (1993)

Strange Times (1999)

Live At The Royal Albert Hall (2000)

December (2003)

Lovely To See You Live (2005)

Tekst: Menno von Brucken Fock / Martinka van Noorloos