WHERE ABANDONED PELICANS DIE (N+E)

In Polen is Kayanis een zeer bekende muzikant. Hij is ruim drie jaar bezig geweest met dit bijzondere project, waarin hij klassieke muziek combineert met elementen uit symfo, prog, rock, pop en elektronische muziek (EM). Where Abondened Pelicans Die is de opvolger van Synthesis (2001), dat Kayanis overigens ook opnam met een orkest en een keur aan muzikanten. De rode draad in dit ruim vijf kwartier durende muziekspektakel wordt gevormd door enkele wonderschone thema's. Het eerste thema begint wat melancholiek met toetsen en beperkte ondersteuning even later bombastisch overgenomen door orkest en band met een hoofdrol voor de sologitaar. Een tweede thema wordt vertolkt door (mezzo)sopraan Magdalena Rucinska; haar stem heeft wel wat weg van Sabine Edelsbacher (Edenbridge). Puur klassiek muziek wordt geregeld afgewisseld met melodieuze, stevige rock. Piano en akoestische gitaar zorgen voor mooie en gedurfde contrasten. De verrassing is compleet als Jaroslaw Nuszcynski de titeltrack zingt met een mooie diepe stem; 'EM meets pop'. Vervolgens creëert Kayanis een sfeer die lijkt op The Snow Goose (1975, Camel), waarbij het orkest de eerste thema's weer oppakt en uitwerkt in diverse toonsoorten. Daarin is ook een belangrijke rol voor de akoestische gitaar weggelegd, ondersteund door een speelse piano. Het nummer eindigt majestueus met het voltallige orkest en een koor uit Gdansk. Het nummer Princess Of Hopelessness bevat statige klassieke muziek met onder meer de hobo en de viool in de hoofdrollen. Tussen het elektronische en kosmische begin en het einde van Close To Me And Far From You zit een licht klassiek stukje gespeeld door het orkest en met zang van Rucinska. A capella koorzang luidt een ERA-achtig stukje in, maar dan meer klassiek getint met een pianosolo tot besluit. The Palace Of Yaspirre begint klassiek waarbij de melodielijnen op verschillende blaasinstrumenten worden gespeeld, ondersteund door Kayanis' toetsen en het orkest, afwisselend zacht en bombastisch. In When You Cry Out All You Tears hoor je eerst een toetsensolo aangevuld met fluit en hobo, waarna de lichte orkestratie een dreigend karakter krijgt. Tot slot komt de toetsensolo terug gevolgd door akoestische gitaar en begeleid door het orkest. Close To Me, part II wordt ingeluid met een kosmische, elektronische passage die overgaat in koorzang. Hierna volgt langzame, gedragen muziek van strijkers, waarna een van de centrale thema's wordt vertolkt door het koor ondersteund door elektronische percussieklanken en het orkest. Lightsleeper, dat met lieflijke stem wordt gezongen door Patrycja Modinska, is een prachtige popsong ondersteund door toetsen, akoestische gitaren en perscussie. Hierin is ook weer een speelse variant te horen van een van de centrale thema's. Who's The One To Know opent en eindigt wat mystiek met een stukje kerkorgel ertussenin. Het volledige symfonieorkest pakt Truth Of Violet aan, het thema uit de tweede track, en en passant ook nog even het eerste thema. Dit magistrale werk wordt door de meester zelf intiem afgesloten op piano met het mooie openingsthema. 

Kayanis slaat nieuwe wegen in en hij bouwt gedurfde bruggen. Where Abondened Pelicans Die is wat mij betreft van buitengewone klasse.

ENGELS:

In Poland, Kayanis is a renowned musician. He spent over three years on this remarkable project, in which he created a synthesis between classical music and elements from symphonic, progressive, rock and pop-music. After seven years Where Abondened Pelicans Die is the follow up to Synesthesis (2001), also with the collaboration of an orchestra and many different outstanding musicians!. The thread in this musical spectacle, running over 75 minutes, is a couple of really delightful themes. The first one is being played somewhat melancholically by keyboards with limited accompaniment, but soon this theme is picked up by the orchestra and the full band in a bombastic way, featuring the lead guitar. Another main theme is performed by the (mezzo) soprano Magdalena Rucinska, who has got a voice resembled by Sabine Edelsbacher (Edenbridge). Purely classical music is being counter parted by very melodic yet solid rock-music; however, some daring contrasts are being provided by the piano and the acoustic guitar. Especially when Jaroslaw Nuszcynski with his fine and deep voice starts to sing the title track, a very nice 'electronic music meets pop tune', the surprise is complete. Subsequently, Kayanis creates an atmosphere like in The Snow Goose by Camel. The orchestra picks up the first themes with variations and in different keys, featuring amongst others the acoustic guitar, partly accompanied by a playful piano. The track ends majestically with the full choir from Gdansk and the orchestra. In the song Princess Of Hopelessness you'll hear solemn classical music with a keyrole for, amongst others, the hobo and the violin. Between the electronic, cosmic opening as well ending in Close To Me And Far From You, there's a (light) classical piece with vocals performed by Rucinska. An a capella singing choir heralds a piece that resembles ERA, although more classical, and the finale in this track is played by piano solo. The Palace Of Yaspirre starts with some classical music, the melody lines played by several woodwind instruments, but then Kayanis’ keyboards and the orchestra join in, partly gentle and subtle, partly more bombastic. In When You Cry Out All Your Tears, at first a piece of keyboard solo, accompanied by flute and hobo. The frivolous character of the orchestration slowly evolves into a more threatening atmosphere. At the end of this track, a keyboard solo is followed by an acoustic guitar, accompanied by the orchestra. Close To Me, part II starts off by a cosmic electronic piece, smoothly transcending into the singing of the choir. Subsequently there's some solemn music, played by strings, one of the central themes being interpreted by the choir with the addition of percussion and orchestra. Lightsleeper sang by Patrycja Modlinska with a lovely voice, is an exquisite pop-tune, partly accompanied solely by keyboards, acoustic guitar and percussion. A playful variation on one of the main themes can be distinguished. Who's The One To Know opens and ends somewhat mystically, having a piece of church organ in between. The full symphony orchestra picks up the theme from track two Truth Of Violet and 'en passant' also the enchanting theme from the first track. The maestro himself performs the delightful opening theme on the piano, rendering a very intimate finale.

Kayanis walks new paths and builds daring bridges. As far as I’m concerned, this exceptional offering belongs to a higher league in contemporary music.