VOICES, part 1

Dat kinderen vaak in de voetsporen van hun ouders treden, is natuurlijk geen uitzondering. Ook in de muziekwereld kennen we daarvan talloze voorbeelden, zoals Joe Sumner, zoon van Sting, Julian Lennon, zoon van wijlen John, of Oliver en Adam Wakeman, beide zonen van Rick. En nu is er dan Jürgen J.R. Blackmore, zoon van snarenvirtuoos Ritchie Blackmore. Sommige lezers hebben Jürgen waarschijnlijk al live gezien hebben met zijn project Over The Rainbow, waarbij hij, onder anderen met Joe Lynn Turner, een bloemlezing ten gehore bracht uit het werk van Rainbow, een van de bands van vader Ritchie. Voices is echter al zijn vierde soloalbum, maar pas het eerste dat ik op deze website bespreek. De elf composities zijn samen goed voor een dik uur prima, melodieuze symfonische hardrock. Hoewel Jürgens gitaarspel uitstekend is en hij qua uiterlijk veel op Ritchie lijkt, overtreft hij zijn vader niet. Zijn composities komen gevaarlijk dicht bij die van Blackmore senior en ik ben bijna geneigd te stellen dat we die overeenkomsten niet alleen in de genen moeten zoeken. Zoon Jürgen heeft een keur aan vocalisten ingehuurd om het album voldoende variatie mee te geven: Oliver Hartmann, Ela, Markus Engelstädter, Cathrine Jauer, David Esser en Michael Bormann. Instrumentaal wordt hij bijgestaan door Paul Morris (toetsen), Danny Miranda (bas) en Charlie Zeleny (drums), terwijl Malte Rathke de toetsen bespeelt op het instrumentale sluitstuk Dreams. De overige tracks zijn volledig uitwisselbaar met Rainbow-songs, maar wel beter geproduceerd door Blackmore en Morris en met een modern fris geluid. Je kunt ook stellen dat het fijn is dat Jürgen zo veel op zijn pa lijkt, want dan kunnen we weer kunnen genieten van "Rainbow van het nieuwe millennium", want Ritchie zal na Blackmore's Night de luit vermoedelijk niet meer inruilen voor de Stratocaster!