STONEHENGE 5, REVEALING THE MYTH (NL+E)

Veel mensen waren verbaasd over de muziek en de fabuleuze geluidskwaliteit van het vorige album Stonehenge 4 ​van Hatfield's End, een album dat in kringen van de elektronische muziek (EM) hooglijk werd gewaardeerd, maar vooral door liefhebbers van symfonische muziek in de armen werd gesloten. Zij die dachten dat Hatfield's End een Engels project was, blijken verkeerd te zijn ingelicht. Zij die zochten tevergeefs naar Stonehenge 1, 2 of 3. De waarheid komt nu aan het licht: de man achter Stonehenge 4 en 5 is een ‘amateur’ uit Breda, die voornamelijk zijn brood verdient - of moet ik zeggen verdiende? - met de verkoop van autoartikelen, waarvan hij blijkens zijn uitgebreide website het nodige van weet. Alvorens voor mijzelf die waarheid te ontdekken, had ik dit album al beluisterd en onbekend met de artiest achter dit oeuvre had ik voor mijzelf al vastgesteld dat Stonehenge 5 minder indruk maakt dan het vorige album. Zeker, de geluidskwaliteit is opnieuw subliem, maar toch niet zo indrukwekkend en vernieuwend als op het vorige album. Hetzelfde kan gezegd worden van de composities. De effecten en panfluitsamples in het openingsnummer zijn prachtig, maar het met zeemeeuwgeluiden verrijkte Rippling Waters is niet meer dan een loungemuziekje met bluesinvloeden. Daarbij scoort het gebruik van een soort vocoder bij mij niet erg hoog. Hetzelfde panfluitgeluid vinden we terug in Thunder-stone, een uptempo nummer met een toegankelijk symfonisch getint melodietje. Dito nummers zijn Secular Song en From Darkness Into The Light waarbij de drumcomputer en de basgeluiden enigszins monotoon over komen. De ondersteunende elektrische gitaar in Secular Song klinkt echter plezierig en het nummer wordt verder fraai opgebouwd. The Fourth Time It Is For Real is een semiklassiek nummer gedragen door toetsenpartijen, waarbij de akoestische gitaar - denk enigszins aan Steve Hackett - de boventoon voert, waarna geluiden alsof je in flessen zit, gaan overheersen, gevolgd door een synth en met een grondthema als in Twiligh Zone van Golden Earring is dit meer een popnummer. Eclipse Of The Sun heeft een schitterend begin alsof er machtige sequencers gaan komen. Het gaat over in opnieuw een relatief simpel popliedje, gelardeerd met buitengewoon schitterende effecten en synthgeluiden. Dat dan weer wel. Een danceritme karakteriseert Citizens Of The World en Asian Wizardry bevat een klassieke ouverture, gevolgd door een soort flamenco gitaarspel, waarna akoestische gitaar en synths een symfonisch nummer vormen. Invloeden van Mike Oldfield overheersen in Questions, but… en de titeltrack is voornamelijk een akoestisch gitaarnummer. Stonehenge 5 bevat ruim een uur prachtige symfonische muziek, maar is niet zo overdonderend als zijn voorganger.

ENGLISH:

The music and especially the phenomenal sound quality of the last album Stonehenge 4 surprised many people. The electronic music scene (EM) received the album very well, and fans of symphonic music did even more so. Those who believed Hatfield's End to be an English project were wrong. Those who searched for Stonehenge 1, 2 and 3 searched in vain. Now the truth comes to light: the man behind Stonehenge 4 and 5 is an ‘amateur musician’ from Breda (the Netherlands), who earns a living - or should I say earned? - selling car products, of which he, according to his extensive website, is quite knowledgeable. Prior to discovering this, I had already listened to Stonehenge 5 and without knowing Hatfield's End true identity, I had concluded that this album didn't have the impact the previous album had. The sound quality is definitely still sublime, yet not as impressive and innovative as on the previous one. The same can be said about the compositions. The effects and samples of panpipes on the opening track may be beautiful, Rippling Waters enriched with the sounds of seagulls, is nothing more than a blues-influenced lounge track. Besides that, I am not a fan of the use of a kind of vocoder in the track. We hear the same panpipes in Thunder Stone, an up-tempo track featuring an accessible melody with a symphonic edge to it. Secular Song and From Darkness Into The Light are similar, with the drum computer and/or bass sounds coming across as a bit monotonous. The supporting electric guitar inSecular Song sounds very good and the track unfolds nicely. The Fourth Time It Is For Real is a semi-classical track built on keyboards with an acoustic guitar - think to some extent of Steve Hackett - followed by a synth with a theme comparable to Twilight Zone by Golden Eaaring, making the track more pop-like. The phenomenal intro of Eclipse Of The Sun sounds like the introduction of mighty sequencers, yet the song again turns into a relatively simple pop song, though interlaced with extraordinary and beautiful effects and synth sounds. A dance rhythm characterizes Citizens Of The World while Asian Wizardry features a classical overture, followed by flamenco-like guitar play, after which acoustic guitar and synth form a symphonic track. Mike Oldfield's influence dominates Questions, but ... and the title track is mostly an acoustical guitar track. Stonehenge 5 contains more than an hour’s worth of beautiful symphonic music, yet not as overwhelming as its predecessor.