SOPLO VITAL (NL+E)

Het is al een tijd geleden dat ik een album van de Spanjaard Michel Huygen heb beluisterd. In de jaren zeventig en tachtig was dat anders. Huygen, inmiddels 27 jaar actief beoefenaar van kosmische elektronische muziek, heeft al ruim dertig (!) albums achter zijn naam staan. Ik was benieuwd of zijn muziek nog stormachtige ontwikkelingen heeft doorgemaakt. Na enige luisterbeurten luidde mijn conclusie: Soplo Vital is best een aardig album, maar er is weinig nieuws onder de zon. De cd is herkenbaar qua stijl, niet bovenmatig moeilijk om uit te voeren naar mijn idee en zijn karakteristieke geluid, dat hij gebruikt voor de meeste melodieën, heeft een doordringendheid en een vibrato die mij niet erg liggen. Natuurlijk levert Huygen met zijn staat van dienst productioneel wel vakwerk af. Ook het artwork is fraai. Soplo Vital is uitgebracht op zijn eigen label Neuronium Records. Het album biedt volop variatie en heeft een rijkdom aan klankkleuren. Verwacht geen spetterende muziek of flitsende solo’s. Dit is meer mijmermuziek met weinig ritme en langzame wendingen, maar ze ligt goed in het gehoor. Geen vervormde stemmen, plotseling vuurwerk of andere schokkende effecten, zodat het album garant staat voor een rustige avond. De bijna zeventig minuten muziek zijn verdeeld over veertien stukken. De laatste lange track Elementum bevat een bijzonder apart suizend hoog, fluitend en schel geluid, dat de melodie vertolkt.

ENGLISH:

It has been a long while since I listened to an album by the Spanish musician Michel Huygen. During the seventies and the eighties this used to be different. Huygen, who has been active as a performer of cosmic electronic music for 27 years, has over 30 (!) album releases to his name by now. I was curious to find out whether there had been any earthshaking developments in his music. After listening to Soplo Vital a few times, I came to the following conclusion: all nicely done, pleasant, but nothing new under the sun. In my opinion, this music should not be extremely difficult to play. His style is immediately recognizable, but the characteristic sound, which he uses in most of his melodies, has a kind of piercing quality and a vibrato to it, which are bth not exactly to my liking. Of course, Huygen has already earned his spurs and is certainly able to do a professional job. Both production and artwork are excellent on this album by Neuronium Records, his own label. The album is full of variety and certainly rich in timbre. But do not expect any sparkling music or flashy solos. This is rather music to dream by. Although it appeals to the ear it has little rhythm and moves slowly. There are no shocking effects such as distorted voices or sudden pyrotechnics, so this album is a guarantee for having a quiet evening: almost seventy minutes of music divided into fourteen tracks. The final long track Elementum features a very distinctive melodic timbre, which is rather special: a rustling, high-pitched, whistling and shrill sound.