RELENTLESS

Was het door gitarist-componist Simone Mularoni (DGM) aangestuurde gelijknamige debuut van Sweet Oblivion (2019) nog een wat stroef geheel, het bracht Geoff Tate, voormalig frontman van Queensrÿche, wel weer op bekend terrein, want de composities lagen dichter bij de beste Queensrÿche-periode dan alle albums na Promised Land (1994)! Dit keer deed gitarist-componist en producer Aldo Lonobile (Secret Sphere, Timo Tolkki's Avalon, Archon Angel) het meeste voorwerk en Tate zingt zelfs een nummer in het Italiaans. De man heeft kennelijk ook ingezien dat deze samenwerking mogelijkheden biedt, want hij was nu veel intensiever bij het geheel betrokken. De tien nieuwe songs op Relentless zijn goed voor een kleine drie kwartier melodieuze metal in de stijl van Queensrÿche begin jaren negentig. De nummers zijn overduidelijk geschreven in de stijl van die periode en ook de arrangementen voor drums, bas en gitaren komen bedrieglijk dicht in de buurt van het originele Queensrÿche. De subtiele orkestraties geven het geheel nog een extra, meer symfonisch cachet. Die nadrukkelijke knipoog naar Queensrÿche zou je als een zwaktebod kunnen beschouwen en de prijs voor originaliteit zal dit album dan ook beslist niet krijgen, maar goed tot briljant uitgevoerd is het allemaal wel! De ballad I’ll Be The One is een aanstekelijke tranentrekker en als geheel scoort Relentless in mijn beleving veel hoger dan hetgeen Tate’s band Operation Mindcrime heeft uitgebracht. Wie wil genieten van de melodieuze metal die een band als Queensrÿche begin jaren negentig opnam, zal met Sweet Oblivion niet bedrogen uitkomen en dat is mede te danken aan de fantastische Italiaanse muzikanten die Lonobile heeft gecontracteerd voor deze cd. Dat Tate nog steeds een uitstekende zanger is, wordt hier nogmaals onderstreept.