PURGATORY

De Canadese band Borealis viert het tienjarig bestaan met de derde cd Purgatory, een album dat er toe doet. Niet dat er zoveel nieuws onder de zon is, maar de kwaliteit is ruim bovengemiddeld en de twaalf songs zijn goed voor ruim 52 minuten symfonische, melodieuze metal. Stevige riffs, krachtige maar soms wat schreeuwerige zang van Matt Marinelli, watervlugge gitaarsolo’s en een oerdegelijke ritmesectie is wat de luisteraar kan verwachten. Qua stijl komen vergelijkbare bands als Enchant, Kamelot en Evergrey in aanmerking. Het progressieve element is op Purgatory wat karig, maar de zeer symfonische orkestraties compenseren dat aardig en de dubbele basdrums zijn gelukkig wat naar achteren gemixt. De bezetting is die van een klassieke vijfmansformatie: zang, drums, bas, gitaar en toetsen, maar op een enkele toetsensolo van Sean Werlick na, is de absolute hoofdrol voor de ‘axe’. Aansprekende melodietjes met aardige instrumentale passages zijn verpakt in vrij korte nummers van tussen de drie en vijf minuten. De twee rustpuntjes heten Darkest Sin en Rest My Child en die zijn eens te meer het bewijs dat de mooiste ballads vaak door hardrockbands worden gemaakt. Ten opzichte van het tweede album Fall From Grace (2011, zie iO 103), heeft Borealis een stap voorwaarts gemaakt. Wellicht dat het optreden op ProgPower Europe ook heeft bijgedragen aan deze positieve ontwikkeling. Tijdens de komende Amerikaanse tournee staat de band in het voorprogramma van Evergrey.