MONUMENTAL DREAMS (NL+E)

Stel je eens voor dat je de tijd ruim twintig jaar zou kunnen stil zetten en dat Monumental Dreams van de Duitser Frank Klare en de Nederlander Ron Boots anno 2004 een nieuw, niet eerder ontdekt album van Tangerine Dream (TD) zou zijn, als ware het een vergeten schilderij uit 1981? Dat waren mijn gedachten bij het beluisteren van dit prachtige album. Ruim zeventig minuten word je in zeven stukken verwend met de aan Tangerine Tree Project opgedragen muziek. Wegdromen? Jazeker, maar je hoort geen oeverloze sequences, want het duo houdt de spanning er wel degelijk in en de mooie melodielijnen over de meestal rustige sequences houden de aandacht constant vast. De muziek herinnert sterk aan TD-albums als Force Majeure (1979), Stratosfear (1976) en Le Parc (1985). Je hoort echter een wat moderner ritme in M2 met een enigszins groovy bassynthloopje. Boots leverde bijdragen aan tracks M1, M3 en M7 en, toeval of niet, dat zijn samen met M6 ook de langste en mooiste nummers in mijn beleving. M3 opent met soundscapes en spaarzame percussie. Het nummer wordt vervolgens langzaam opgebouwd, eerst met subtiele sequences en ijle melodielijnen om daarna een iets zwaarder ritme te krijgen. Dan kabbelt de muziek weg om vervolgens weer krachtig terug te keren met een mooie climax en af te sluiten met enkele zweverige, zware akkoorden. M4 is een nummer in dezelfde sfeer en stijl als M3, maar met bescheiden percussie-elementen. M5 is een zeer atmosferische track met een eenvoudige sequence en rustige, statige akkoorden. De track wordt langzaam wat meer opgebouwd en daarna weer afgebouwd. M6 opent met drie akkoorden en wordt even later overgenomen door synths die wel wat weg hebben van een akoestische gitaar. De track lijkt in de basis veel op M1 hoewel men er wel een andere invulling aan geeft. Met name het tweede deel is erg mooi en doet aan Klaus Schulze denken, om ten slotte in de stijl van Stratosfear te eindigen. M7 is met orgel- en pianoklanken de meest gevarieerde track en vormt een prachtig Dominium-achtig sluitstuk. Monumental Dreams is een zeer verdienstelijke cd en een ware hommage aan Tangerine Dream uit hun, mijns inziens, beste periode!

ENGLISH:

Imagine that you could stop time for over twenty years! Also, imagine that Monumental Dream was not released in 2004 by Frank Klare and Dutchman Ron Boots, but that this CD is a new album by Tangerine Dream (TD) from 1981, not spotted before, as if it was a forgotten painting. This was my impression when listening to this splendid album. For over seventy minutes in seven 'monuments', you are treated to the dedicated music of the Tangerine Tree Project. Dreamy? Yes, but there are no interminable TD-like sequences, and the tension is there all right. The beautiful melody lines added to the smooth sequences hold one's attention, although you really want to have your electronic music (EM) fling when listening to this music that so strongly reminds one of TD-albums, such as Force Majeure (1979), Stratosfear (1976) and Le Parc (1985). On M2 we find a more modern rhythm with a somewhat groovy bass synthesizer riff. Ron Boots contributed to tracks 1, 3 and 7 and, accidentally or not, in my opinion, these tracks and M6 are the longest and most beautiful numbers on this CD. M3 opens with soundscapes and some percussion. It slowly evolves into subtle sequences and thin melody lines, and then the rhythm becomes a trifle heavier. The music then ripples along only to strongly return to a beautiful climax. A few floating, heavy chords finish the piece. M4 has the same atmosphere and style as M3, with modest percussion elements, but still it is similar to M3. M5 is a very atmospherical track. That is: it contains a simple sequence and calm majestic chords that are slowly 'dressed' and then again eased back. M6 opens with three chords, and then synthesizers take on sounds similar to acoustic guitars. As for the basis of M6, it resembles the first one, although it is differently filled. In particular, the second part is different as it is a very lovely piece that reminds me of Klaus Schulze. The ending has a style similar to Stratosfear. M7, with its organ and piano sounds, is the most varied track on this CD, and it accounts for a wonderful Dominium-like closing piece. This is a very meritorious CD and a true homage to TD and in my opinion, the TD in their best period, to be sure!