THE JOURNEY

Het Braziliaanse vijftal Khallice debuteert met het album The Journey . Die titel is deels wel toepasselijk, omdat de cd tien nummers bevat die alle - min of meer in een aangepaste versie - de carrière van de band tot op heden weerspiegelen. The Journey was overigens in 2003 al klaar! Als je weet dat drie van de vijf bandleden al heel wat jaren professioneel met muziek bezig zijn, dan begrijp je dat het muzikale vakmanschap geen punt van discussie is. De productie is weliswaar voor enige verbetering vatbaar, maar is acceptabel en dat is uiteraard een subjectief oordeel. Khallice zet vooral het orgel in dat zeer frequent wordt gebruikt door toetsenist Renato Gomes. Zijn favorieten zijn Deep Purple, Rick Wakeman en Dream Theater, waardoor de muziek een wat oubollig tintje meekreeg. Het gitaarspel van Marcelo Barbosa is fabelachtig, het ritmetandem is puik en de zang van Alirio Netto is indrukwekkend, maar toch niet altijd even prettig om naar te luisteren. Hij heeft weliswaar een dijk van een klassiek geschoolde stem, die het beste van James LaBrie (Dream Theater) en André Matos (ex-Angra, Virgo) in zich verenigt, maar hij wil wat mij betreft LaBrie te veel naar de kroon steken en dat doet hij door geregeld volledig over-de-top te zingen: zijn stem is krachtig, zuiver - dat wel - maar dat hoge geschreeuw is zó vermoeiend... Hoewel ik soms ook wat vleugjes Rainbow hoor in de muziek van Khallice, is de band toch vooral een Dream Theater-kloon. De composities zijn progressief vanwege de vele loopjes, de tempowisselingen en het hoogstaande spelniveau, maar het geluid is metal, omdat het gemiddeld vrij heavy is. Verder krijgt de band slechts een matige score voor de originaliteit. Door de drukke muziek en de voortdurende variaties binnen de nummers, is er vrijwel geen rustmoment en om die reden ligt deze heftige kost mij iets te zwaar op de maag. Met iets meer aandacht voor een evenwichtige balans in de composities heeft deze band echter wel een enorme potentie!