HUMAN. .:II: NATURE

De enorme populariteit van Floor Jansen in ons land is vooral te danken aan haar succesvolle deelname aan het tv-programma Beste Zangers. Dat attendeerde veel mensen op haar rol als zangeres voor Nightwish. Dat was ook te merken aan de belangstelling voor de tot op heden nog steeds in november geplande twee liveshows in het Ziggo Dome, die in een mum van tijd waren uitverkocht. Het vorige album Endless Forms Most Beautiful verscheen in 2015 en hoewel de leden van deze Fins-Britse-Nederlandse band met andere projecten in de weer waren, werd het hoog tijd voor een opvolger. Dit dubbelalbum is geen conceptalbum, maar ‘de mens’ heeft wel een centrale rol, want daarin komen onder meer de ontwikkeling van de muziek, de dromen en sociale aspecten van de vaak inhoudsloze hedendaagse mens komen aan de orde. De negen tracks van het eerste deel zijn een logisch vervolg op de vorige cd met krachtige songs, zoals de single Noise – die wordt ondersteund met een puike video − en de opening Music. De band is echter ook nieuwe wegen ingeslagen, zoals een tweetal tracks waarbij niet Floor Jansen de leadzang voor haar rekening neemt maar Troy Donockley en Marko Hietala. Wederom is er een prominente rol weggelegd voor de orkestraties, uiteraard gespeeld door een echt orkest en met medewerking van een echt koor. Toetsenman Tuomas Holopainen heeft zijn best gedaan om alle facetten van de stem van Floor Jansen optimaal te benutten, want behalve haar ‘gewone’, krachtige stem zijn er passages met operazang, maar ook passages waarin ze zelfs iets tegen het grunten aan zit. Maar er is vooral veel ruimte voor haar lieftallige popzangeres-achtige stemgeluid. Vooral daardoor is dit album duidelijk minder heavy dan zijn voorganger en dat zal de meer op symfo georiënteerde liefhebber absoluut aanspreken.

Het tweede deel van dit dubbelalbum is op zijn zachtst gezegd een grote verrassing. Het is nagenoeg geheel instrumentaal met een zeer bescheiden rol voor Floor en slechts bescheiden bijdragen van componist Holopainen op toetsen en van Donockley met diverse blaasinstrumenten. Niet de bas van Marko Hietala noch de drums van Kai Hahto of de gitaar van Emppu Vuorinen, maar het orkest staat centraal. Floor Jansen omschreef de muziek als een verlengstuk van het laatste deel van de titeltrack van het vorige album. Qua stijl past de benaming soundtrack of filmscore van dit halfuur muziek veel beter, waardoor deze acht stukken eigenlijk niet herkenbaar zijn als Nightwish. Deze soundtrack in combinatie met de wat minder heavy songs en de invloeden uit de volksmuziek, maken van dit negende studioalbum een alleszins toegankelijk album, waarmee Nightwish de toppositie in dit genre wereldwijd zal weten te behouden.