HOMO ERRATICUS

Ian Anderson weet van geen ophouden. Thick As A Brick II (TAAB) was een commercieel en artistiek succes en vanzelfsprekend grijpt hij deze kans aan om dat succes een vervolg te geven. Waarom Homo Erraticus niet als Jethro Tull is uitgebracht is mij niet duidelijk. Gerald Bostock, de hoofdpersoon uit TAAB, speelt opnieuw een rol, omdat de teksten deels ontleend zijn aan diens memoires. Met dezelfde band waarmee hij onlangs met TAAB op tournee was, heeft Anderson dit vijftien composities tellende album vol gespeeld. En ook al heet het geen Jethro Tull, de muziek klinkt wel precies hetzelfde. Hoewel Anderson altijd klassieke invloeden in zijn muziek heeft gehad, domineerden toch vooral de folkinvloeden. Sommige tracks komen dicht in de buurt van medeminstreel Ritchie Blackmore; andere zijn typisch Jethro Tull waarbij de originele TAAB nooit ver weg is. Het verschil met de middeleeuwse muziek van Blackmore’s Night is echter dat bij Anderson vaak piano en accordeon opduiken, terwijl de fluit uiteraard een hoofdrol vertolkt. Latijnse titels, een gedicht; het is weer zeer breed wat Anderson laat horen. Natuurlijk is de zang omfloerster en beperkter, maar dat is alleen een probleem voor mensen die zijn zang van ruim twintig jaar geleden nog kennen. Anderson is er opnieuw in geslaagd om een uitstekend stel muzikanten om zich heen te verzamelen en de komende toer zal dan ook zeker de moeite waard zijn, want met Homo Erraticus integraal aangevuld met een aantal Tull-klassiekers, belooft het een puike avond te worden. Tel daar de theatrale aspecten bij op en Jethro Tull-fans doen er goed aan de concertagenda in de gaten te houden.

Tot op heden is er nog geen datum in Nederland bekend. Ondanks weinig tot geen vernieuwing, is dit een meer dan aansprekend album van een muzikant die het proggenre mede vorm heeft gegeven en een inspiratiebron was en nog steeds is voor honderden muzikanten. Petje af voor Mr. Tull!