FRAGMENTAL

Het uit het Ruhrgebied afkomstige kwintet Ashby trok de aandacht van Eloy-voorman Frank Bornemann en wist na een debuut-ep Christian Moos (Everon) en Eroc (Grobschnitt) te enthousiasmeren om de muziek voor Fragmental perfect op de plaat te zetten. Zangeres Sabina Moser kreeg bekendheid via The Voice of Germany, maar trok zich voor de finaleronde terug. Instrumentaal zit het wel goed bij dit sinds 2011 bestaande gezelschap. Je hoort Dream Theater, Symphonic Slam, Marillion, Landmarq, Kayak, Eloy en zelfs Haken terug in de muziek. Zonder echt virtuoze uitstapjes is de muziek zeer goed verzorgd, zijn de composities – die bol staan van de aardige intermezzi − goed uitgewerkt met veel tempowisselingen en fijngevoelige solo’s van zowel de gitaar als de toetsen. In tegenstelling tot female fronted metal, is er geen sprake van een knappe dame die met een sopraanstem zingt, want deze muziek is orkestraler met meer prog. Fragmental bevat maar liefst drie nummers van over de tien minuten en een totale tijdsduur van 65 minuten. De wat raspende doorsneestem van de redelijk gezette Moser begint me echter snel te vervelen en zelfs te irriteren. Haar stem doet in mijn beleving veel afbreuk aan de op zich uitstekende muziek. Moser heeft een beperkt bereik en moet daardoor te vaak forceren. In de rustige stukken gaat dat nog wel, maar als er meer volume gevraagd wordt, gaat het mis. De hoogtepunten zijn het Renaissance-achtige piano-intro van Pax en het heerlijke refrein van Ashes Decay. Een relatief dieptepunt is de zang in de epic The Colossal Empire en in Holy Water. Een ruime voldoende voor dit debuut, maar met een betere zangeres had het een ‘vette krent’ kunnen zijn.