EYE OF THE NAUTILUS (NL+E)

Jesse Sola alias Numina heeft al verscheidene albums op zijn naam staan. Zijn stijl wordt omschreven als dark ambient en space en daarmee ben ik het volledig eens. De negen composities op Eye Of The Nautilus zijn goed voor een kleine 74 minuten muziek, waarbij de luisteraar tal van nieuwe, donkere kamers in de diepzee bezoekt, zoals de titel van het beroemde schip van kapitein Nemo al doet vermoeden. Zweverige klanktapijten galmen rond je hoofd, maar zodra er percussie-elementen worden toegevoegd, klinkt de muziek direct wat pittiger. De tracks hebben wel een opbouw die vaak begint met ijle klanken en dan aanzwelt naar bombastisch en vervolgens weer afzwakt. Van solo’s of melodielijnen is amper sprake. Het zijn de sfeer en de ‘kleur’ van de klanktapijten die het moeten doen, hoewel ik sommige geluiden wat venijnig scherp vind klinken. Een nummer als Sundrawn heeft een lange aanloop met samples van klokkenspel, voordat er wat meer structuur in komt. Daarnaast zijn de wat rauwe effecten soms storend die lekker wegdromen tegenhouden. Dat laatste lukt echter uitstekend bij het slotstuk van dit album getiteld Return To The Crystal Temple. Een cd met kleur maar ook een met een donkere dreiging; de muziek is enigermate ontspannend, maar niet om vrolijk van te worden. Het is geen genre dat mij echt aanspreekt.

ENGLISH:

Jesse Sola, also known as Numina, has already made several albums. His musical style is described as dark ambient and space, which is right on the mark. Together, the nine compositions on this album add up to a little under 74 minutes, during which the listener visits many new planets or rather dark chambers in the deep sea, as the title of Captain Nemo’s famous ship indicates. Eye Of the Nautilus contains Dreamy tapestries of sound surround your head and when percussion is added the music immediately gains some more character. The tracks do have a certain build-up which tends to go from rather frail to a full sound after which it subsides again, yet there are hardly any solos or melody lines. The atmosphere and the ‘colour’ of the sound tapestries have to make this work, although some sounds come across as quite viciously shrill. In a track like Sundrawn with its extensive intro of carillon samples, it takes a long time before it becomes a bit more structured. The somewhat raw effects sometimes act as a wild intrusion to prevent the listener from just drifting off. There will be no problems with drifting off when listening to the final piece Return To The Crystal Temple though. This is an album with colour, but with a dark undertone as well: somewhat relaxing yet not very uplifting. This genre does not really appeal to me, so I rate this album accordingly!